What do you think?
Rate this book
The Lessons of History
In this illuminating and thoughtful book, Will and Ariel Durant have succeeded in distilling for the reader the accumulated store of knowledge and experience from their four decades of work on the ten monumental volumes of "The Story of Civilization." The result is a survey of human history, full of dazzling insights into the nature of human experience, the evolution of civilization, the culture of man. With the completion of their life's work they look back and ask what history has to say about the nature, the conduct and the prospects of man, seeking in the great lives, the great ideas, the great events of the past for the meaning of man's long journey through war, conquest and creation - and for the great themes that can help us to understand our own era.To the Durants, history is "not merely a warning reminder of man's follies and crimes, but also an encouraging remembrance of generative souls ... a spacious country of the mind wherein a thousand saints, statesman, inventors, scientists, poets, artists, musicians, lovers, and philosophers still live and speak, teach and carve and sing..."Designed to accompany the ten-volume set of "The Story of Civilization, The Lessons of History" is, in its own right, a profound and original work of history and philosophy.
119 pages, Hardcover
Published January 1, 1997
4,390 people are currently reading
48.9k people want to read
About the author
Will Durant
798 books2,934 followersWilliam James Durant was a prolific American writer, historian, and philosopher. He is best known for the 11-volume The Story of Civilization, written in collaboration with his wife Ariel and published between 1935 and 1975. He was earlier noted for his book, The Story of Philosophy, written in 1926, which was considered "a groundbreaking work that helped to popularize philosophy."
They were awarded the Pulitzer Prize for literature in 1967 and the Presidential Medal of Freedom in 1977.
They were awarded the Pulitzer Prize for literature in 1967 and the Presidential Medal of Freedom in 1977.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,829 reviews
November 30, 2019
I am having trouble articulating the complex mix of opinions and emotions that I’ve formed around Durant. Several times I have come away from his books disappointed; and yet I continue to read them. One reason he fascinates me is that he is a species of American which is now almost entirely extinct: a product of the ‘Great Books’ paradigm in American higher education.
As far as I can tell, this paradigm in education was first popularized in 1909, when Charles W. Eliot released his Harvard Classics—the so-called Five-Foot Shelf—which consisted of 51 volumes of classic works from western history. The spirit of this idea was later epitomized in the Book-of-the-Month club, about which Bertrand Russell, writing in 1930, penned his famous line: “There are two motives for reading a book: one, that you enjoy it; the other, that you can boast about it.”
It was certainly a different time. The philosopher George Santayana and the historian Arnold Toynbee were bestselling authors, both featured on the cover of Time magazine. Will Durant, whose prose style strikes the modern ear as purple and grandiloquent, created a publishing sensation with his Story of Civilization, a series which totals four million words and ten thousand pages. And the monstrously big, 54-volume Great Books of the Western World sold thousands of copies—thousands!—even though it included works of Alexandrian astronomy, Greek mathematics, and German metaphysics, among other difficult material. One suspects that the bragging motive was the operative one in the majority of these purchases.
The spirit of the ‘Great Books’ paradigm is that of idolatry towards European intellectual history. The tone of its advocates often sound ludicrously reverential, such as this excerpt from a speech delivered on the occasion of the release of the Great Books series: “This is more than a set of books, and more than a liberal education. Great Books of the Western World is an act of piety. Here are the sources of our being. Here is our heritage. This is the West. This is its meaning for mankind.” As two World Wars wracked the European continent, and as the fear of communism and nuclear war covered the Western world with gloom, perhaps it is unsurprising to see American intellectuals and laypeople positioning themselves as the heirs of European civilization.
This idea held sway for a long time in American Universities, and perhaps is not altogether dead. The swan songs of this pedagogical philosophy can be heard in Allan Bloom’s The Closing of the American Mind (1987) and in Harold Bloom’s The Western Canon (1994), wherein both authors lament and eulogize the disappearance of the ‘Great Books’ from American universities.
Educated at Columbia during the heyday of this phenomenon, Durant was formed by the ‘Great Books’ ethos, and perhaps was one of its most eloquent proponents. And it strikes me now that, in Durant’s writings, one finds both the virtues and the vices of the ‘Great Books’ idea illustrated with extreme precision.
Durant was broadminded and well-rounded; he could write ably about a multitude of subjects. He was tolerant, kindly, witty, and had a firm belief in human progress and achievement. His prose style was superb—a model of clarity and grace—which he used in his quest to disseminate as widely as possible the fruits of “Civilization” (his all-inclusive term for everything good in society). Neither a genius nor a scholar, Durant was an enthusiast: he was able to write so wonderfully about historical figures because he genuinely loved and revered them; in fact, he almost literally worshiped them, as he himself admitted.
But he also had many weaknesses. First, the ‘Great Books’ mindset caused Durant to concentrate his attention overmuch on the high-points in cultural achievement. One gets an extremely skewed picture of European history if one focuses solely on the greatest thinkers and artists. Of course, it is pleasant to contemplate these individuals, which is partly why Durant’s books are so fun to read; but such exclusive concentration also produces a kind of Pollyannish attitude, where history is seen through rose-tinted glasses, and persecutions, wars, and bigotry are not given their due—and the banality of daily life is wholly sidestepped.
A related consequence of the ‘Great Books’ attitude is a somewhat reactionary mindset. Since Durant so often equates the old with the good, tradition with right, age with quality, he can be remarkably, and sometimes stupidly, conservative. For example, whenever Durant writes of sexual mores, he comes across as a moralizing Sunday-school teacher. For Durant, promiscuity is immoral, and homosexuality a sin. Long-term, faithful heterosexual marriages are the mark of ‘civilization’. Because Durant never justifies this opinion—a habit of his—I can only conclude that this was mere prejudice on his part.
Another obvious result of the ‘Great Books’ philosophy is elitism. Durant frequently mentions in this book that talent is unequally distributed; and because of this “natural inequality of man,” the stupid majority are destined forever to toil under the dominance of the intelligent minority. Now, of course I would not disagree that people are differently endowed from birth with various aptitudes. But I am very far from believing that the inequality which we see throughout history and which persists today is simply the result of the “skill” of the wealthy and powerful. Rather, I agree with Gibbon, that “The generality of princes, if they were stripped of their purple and cast naked into the world, would immediately sink to the lowest rank of society without a hope of emerging from their obscurity.”
The ‘Great Books’ program also has the shortcoming of emphasizing breadth over depth. Durant certainly embodies this. Although he can write about many subjects, he is an expert on none of them; and this lack of serious expertise prevented him from advancing the state of knowledge in any field. Durant’s ideology also privileges the transmission of old ideas rather than the creation of new ones. After all, if one worships the past, there is little motivation to re-imagine the future. Moreover, the ‘Great Books’ doctrine stressed reputation at the expense of rigor. Ideas are praised for their lasting influence, their grandness of scope, their contribution to a long-standing debate—but not for their accuracy. In Durant, this produced a man who often cared more about whether an idea was beautiful or interesting rather than whether it was true.
Fueling this tendency is another shibboleth of the ‘Great Books’ school: that simply by reading the greatest books of the ages, one could purge oneself of all provincial prejudices and look upon history as from a timeless perspective. Durant seems to think this way, as the very title of this book shows: The Lessons of History. These conclusions are not his own theses, not his own ideas—but lessons, which Durant can gather from the fabric of history as easily as a child can infer the lesson from a fairytale. It goes without saying that this is nonsense. Durant looked at history and found his own prejudices; and this book is merely a collection of them.
I am sure you are wearied by this litany of accusations and complaints, so I will only mention in passing the other distinctive sins of this ‘Great Books’ mindset—namely, its glorification of Europe, and only Western Europe, at the expense of the rest of the world, as well as its underrepresentation of women and minorities. This is wonderfully illustrated in Durant's plan of the Story of Civilization, wherein he dedicates one volume to all of Asia, and the rest of the eleven volumes to Europe (and none to South America or to Africa).
At this point you may be wondering, “If Durant has so many faults, which you are apparently so acutely aware of, why are you reading so much of him?” Well, this has to do with my own history. At the end of my time in college, vaguely feeling that the education I received was not worth half of what I paid for it, I picked up Allan Bloom’s Closing of the American Mind. This book had a profound effect on me. Bloom seemed to articulate my dissatisfaction with my education, as well point me in the direction where it could be rectified. As soon as I finished, I looked up the list of the Great Books of the Western World, and dove in.
Now, despite all of the faults I listed above, I must still admit that one receives a stupendous education by reading the books recommended in the program. I read rabidly, desperately, doing my best to make up for lost time; and whatever may be my intellectual shortcomings now—and they are many—I am at least far better off than I was before I began. But of course I still have not read all of these hoary books—there are a lot!—and this is partly why I’m interested in Will Durant: for in him, I can see the end result of my own educational project.
Unfortunately, while Durant was truly an excellent writer, for the reasons I discussed above, he was a poor thinker. This slim volume, the fruits of a massive research project, is a collection of vague homilies, baseless theorizing, and unsupported claims. It is incredible and a bit depressing that so much learning could produce so little insight. I still think I have much to learn from Durant and the other proponents of the ‘Great Books’ school—as well as from the books themselves, of course. But now, hopefully, after sorting through Durant’s writings, I will be better able to separate the good from the bad, the worthless from the valuable; for I do think, after all, that there is something essentially precious in the idea.
As far as I can tell, this paradigm in education was first popularized in 1909, when Charles W. Eliot released his Harvard Classics—the so-called Five-Foot Shelf—which consisted of 51 volumes of classic works from western history. The spirit of this idea was later epitomized in the Book-of-the-Month club, about which Bertrand Russell, writing in 1930, penned his famous line: “There are two motives for reading a book: one, that you enjoy it; the other, that you can boast about it.”
It was certainly a different time. The philosopher George Santayana and the historian Arnold Toynbee were bestselling authors, both featured on the cover of Time magazine. Will Durant, whose prose style strikes the modern ear as purple and grandiloquent, created a publishing sensation with his Story of Civilization, a series which totals four million words and ten thousand pages. And the monstrously big, 54-volume Great Books of the Western World sold thousands of copies—thousands!—even though it included works of Alexandrian astronomy, Greek mathematics, and German metaphysics, among other difficult material. One suspects that the bragging motive was the operative one in the majority of these purchases.
The spirit of the ‘Great Books’ paradigm is that of idolatry towards European intellectual history. The tone of its advocates often sound ludicrously reverential, such as this excerpt from a speech delivered on the occasion of the release of the Great Books series: “This is more than a set of books, and more than a liberal education. Great Books of the Western World is an act of piety. Here are the sources of our being. Here is our heritage. This is the West. This is its meaning for mankind.” As two World Wars wracked the European continent, and as the fear of communism and nuclear war covered the Western world with gloom, perhaps it is unsurprising to see American intellectuals and laypeople positioning themselves as the heirs of European civilization.
This idea held sway for a long time in American Universities, and perhaps is not altogether dead. The swan songs of this pedagogical philosophy can be heard in Allan Bloom’s The Closing of the American Mind (1987) and in Harold Bloom’s The Western Canon (1994), wherein both authors lament and eulogize the disappearance of the ‘Great Books’ from American universities.
Educated at Columbia during the heyday of this phenomenon, Durant was formed by the ‘Great Books’ ethos, and perhaps was one of its most eloquent proponents. And it strikes me now that, in Durant’s writings, one finds both the virtues and the vices of the ‘Great Books’ idea illustrated with extreme precision.
Durant was broadminded and well-rounded; he could write ably about a multitude of subjects. He was tolerant, kindly, witty, and had a firm belief in human progress and achievement. His prose style was superb—a model of clarity and grace—which he used in his quest to disseminate as widely as possible the fruits of “Civilization” (his all-inclusive term for everything good in society). Neither a genius nor a scholar, Durant was an enthusiast: he was able to write so wonderfully about historical figures because he genuinely loved and revered them; in fact, he almost literally worshiped them, as he himself admitted.
But he also had many weaknesses. First, the ‘Great Books’ mindset caused Durant to concentrate his attention overmuch on the high-points in cultural achievement. One gets an extremely skewed picture of European history if one focuses solely on the greatest thinkers and artists. Of course, it is pleasant to contemplate these individuals, which is partly why Durant’s books are so fun to read; but such exclusive concentration also produces a kind of Pollyannish attitude, where history is seen through rose-tinted glasses, and persecutions, wars, and bigotry are not given their due—and the banality of daily life is wholly sidestepped.
A related consequence of the ‘Great Books’ attitude is a somewhat reactionary mindset. Since Durant so often equates the old with the good, tradition with right, age with quality, he can be remarkably, and sometimes stupidly, conservative. For example, whenever Durant writes of sexual mores, he comes across as a moralizing Sunday-school teacher. For Durant, promiscuity is immoral, and homosexuality a sin. Long-term, faithful heterosexual marriages are the mark of ‘civilization’. Because Durant never justifies this opinion—a habit of his—I can only conclude that this was mere prejudice on his part.
Another obvious result of the ‘Great Books’ philosophy is elitism. Durant frequently mentions in this book that talent is unequally distributed; and because of this “natural inequality of man,” the stupid majority are destined forever to toil under the dominance of the intelligent minority. Now, of course I would not disagree that people are differently endowed from birth with various aptitudes. But I am very far from believing that the inequality which we see throughout history and which persists today is simply the result of the “skill” of the wealthy and powerful. Rather, I agree with Gibbon, that “The generality of princes, if they were stripped of their purple and cast naked into the world, would immediately sink to the lowest rank of society without a hope of emerging from their obscurity.”
The ‘Great Books’ program also has the shortcoming of emphasizing breadth over depth. Durant certainly embodies this. Although he can write about many subjects, he is an expert on none of them; and this lack of serious expertise prevented him from advancing the state of knowledge in any field. Durant’s ideology also privileges the transmission of old ideas rather than the creation of new ones. After all, if one worships the past, there is little motivation to re-imagine the future. Moreover, the ‘Great Books’ doctrine stressed reputation at the expense of rigor. Ideas are praised for their lasting influence, their grandness of scope, their contribution to a long-standing debate—but not for their accuracy. In Durant, this produced a man who often cared more about whether an idea was beautiful or interesting rather than whether it was true.
Fueling this tendency is another shibboleth of the ‘Great Books’ school: that simply by reading the greatest books of the ages, one could purge oneself of all provincial prejudices and look upon history as from a timeless perspective. Durant seems to think this way, as the very title of this book shows: The Lessons of History. These conclusions are not his own theses, not his own ideas—but lessons, which Durant can gather from the fabric of history as easily as a child can infer the lesson from a fairytale. It goes without saying that this is nonsense. Durant looked at history and found his own prejudices; and this book is merely a collection of them.
I am sure you are wearied by this litany of accusations and complaints, so I will only mention in passing the other distinctive sins of this ‘Great Books’ mindset—namely, its glorification of Europe, and only Western Europe, at the expense of the rest of the world, as well as its underrepresentation of women and minorities. This is wonderfully illustrated in Durant's plan of the Story of Civilization, wherein he dedicates one volume to all of Asia, and the rest of the eleven volumes to Europe (and none to South America or to Africa).
At this point you may be wondering, “If Durant has so many faults, which you are apparently so acutely aware of, why are you reading so much of him?” Well, this has to do with my own history. At the end of my time in college, vaguely feeling that the education I received was not worth half of what I paid for it, I picked up Allan Bloom’s Closing of the American Mind. This book had a profound effect on me. Bloom seemed to articulate my dissatisfaction with my education, as well point me in the direction where it could be rectified. As soon as I finished, I looked up the list of the Great Books of the Western World, and dove in.
Now, despite all of the faults I listed above, I must still admit that one receives a stupendous education by reading the books recommended in the program. I read rabidly, desperately, doing my best to make up for lost time; and whatever may be my intellectual shortcomings now—and they are many—I am at least far better off than I was before I began. But of course I still have not read all of these hoary books—there are a lot!—and this is partly why I’m interested in Will Durant: for in him, I can see the end result of my own educational project.
Unfortunately, while Durant was truly an excellent writer, for the reasons I discussed above, he was a poor thinker. This slim volume, the fruits of a massive research project, is a collection of vague homilies, baseless theorizing, and unsupported claims. It is incredible and a bit depressing that so much learning could produce so little insight. I still think I have much to learn from Durant and the other proponents of the ‘Great Books’ school—as well as from the books themselves, of course. But now, hopefully, after sorting through Durant’s writings, I will be better able to separate the good from the bad, the worthless from the valuable; for I do think, after all, that there is something essentially precious in the idea.
December 27, 2013
I inherited much of my father’s library many years ago, including the entire eleven volume Story of Civilization, by Will and Ariel Durant. Included in the set was the single slim volume they wrote afterward by way of an introduction, The Lessons of History. Over the years I have frequently dipped into individual volumes of the main text for research, but I never read any entire volume until my wife came bouncing into my office one evening and thrust The Lessons of History under my nose and said, “Read this chapter!” I read it, and immediately wondered why the hell I hadn’t read the whole thing long ago. I have now rectified that. Not the whole eleven volume set, but I have read that one-volume introduction and I was blown away by it.
The Lessons of History is intended to be both an introduction and a survey of human history as a product of the human experience, of man’s essential evolutionary nature. The Durant’s do not judge; they do not say this system is better than that, or peace is better than war. They do not even bang the drum of George Santayana’s often misquoted maxim: “Those who cannot remember the past are condemned to repeat it.” What they do stress is that man will, in fact, continuously repeat the past because he cannot help himself. Man has evolved to be a particular organism with particular needs and desires and drives and responses and those are the things that influence his behavior, over and over again throughout the millennia. It will be many a long day before the lion evolves into a critter capable of lying down with the lamb, and it will be just as long before man evolves into a critter not driven by, “acquisitiveness, pugnacity, and pride.”
So what The Story of Civilization chronicles, and The Lessons of History summarizes, is the sequence of patterns of behavior that have been repeated continuously since the first known civilization(s), with “civilization” being defined as a social order that promotes cultural creation. But it is the laws of evolution that limit civilization, so that man’s natural instincts of competition (for food, mates, power), selection (some men will always have better competitive skills than others, and so there will always be inequality), and reproduction (influenced, obviously, by competition and selection) will always be the limiting factors that cause a civilization to rise and fall. And the rise and fall of civilizations—all civilizations that have been or are yet to come—is a given. None will last forever, and the speed with which they appear and vanish can depend on a variety of factors: geological, climatological, biological, or even political. Do you doubt that last one? Consider Communism. Primitive communism, meaning a society based on communal sharing, actually worked in hunter/gatherer societies that were constantly on the move pursuing game, but those are precisely the societies that have neither the leisure nor the wherewithal to pursue the cultural creation that defines a civilization. The moment a society depends on continuous labor to feed itself with provision for the future (as in agriculture, for example, as opposed to hunting and gathering) selection comes into play, along with its concomitant concept of private property (this patch of earth is more fertile and productive than that patch) with some men being more successful than others, and communism ceases to be an effective tool for societal survival. After all, if everything is going to be shared equally, I might as well just kick back here a take nap and let you do the heavy lifting.
Competition between individuals means I run faster, fight harder, or outwit you. In a society, that translates into war, and since man is what he is, wars will continue as long as man exists. To quote the Durants (writing in 1968): “In the last 3,421 years of recorded history only 268 have seen no war.” The only silver lining in that dark cloud is that war does stimulate the tool-using animal’s creative impulses, and occasionally those instruments designed for destruction are converted to creative and beneficial uses. Reproduction among individuals means, well, I hardly think we need go there, but in a society, it means pretty much that he who has the most children wins, which goes a long way to explaining why there are currently 7,132,780,410 people on earth, and that number will be over 7,132,800,000 before I finish this review.
But it was the repetitive evolution of different political structures that really caught my eye. The Durants used China under Wang An-shih (1068-85 AD) as an example of the failure of socialism. Wang An-shih decided the state should own and control everything, commerce, industry, agriculture, and “[succor] the working classes [by] preventing them from being ground into the dust by the rich.” For a while, everything was hunky-dory, with great feats of engineering, pensions for the elderly and unemployed, an overhaul of the educational system, governmental boards in every district to administer every damn thing in the world. Sounds a little like America today, doesn’t it? But it fell apart (the Durants cite as reasons high taxes, an enormous army, and bureaucratic corruption, also much like America today), as socialism always has throughout all of history because, to quote the late Margaret Thatcher, “Sooner or later you run out of other people’s money.” That’s me quoting her, obviously, not the Durants. Instead, they wrote: “The experience of the past leaves little doubt that every economic system must sooner or later rely upon some form of the profit motive to stir individuals and groups to productivity.”
As I was reading all this, I happened to watch the movie, Meet John Doe, with Gary Cooper and Barbara Stanwyck, and its theme of Christ’s message in today’s world, and I started thinking about America today. In the movie, the success of the John Doe Clubs that spring up across the nation is due to people and communities coming together to create work for their less fortunate neighbors. Not once in the movie is there any mention of a handout or any form of money given away as opposed to earned.
The Lessons of History stresses that selection and the inevitable superiority of some people means that there will always be inequality, but not necessarily inequity. There are two forms of equality that no society can ignore without fatal consequences: equality under the law; and equal opportunity for education, because education provides the opportunity for every man to rise according to his ability. However, even if the law and educational opportunity are available for all, if the gap between rich and poor widens too much, and if there is no bridge of middleclass with which the poor can hope to overcome that gap, violent redistribution of wealth will inevitably occur. It’s one of the lessons of history.
The Lessons of History is intended to be both an introduction and a survey of human history as a product of the human experience, of man’s essential evolutionary nature. The Durant’s do not judge; they do not say this system is better than that, or peace is better than war. They do not even bang the drum of George Santayana’s often misquoted maxim: “Those who cannot remember the past are condemned to repeat it.” What they do stress is that man will, in fact, continuously repeat the past because he cannot help himself. Man has evolved to be a particular organism with particular needs and desires and drives and responses and those are the things that influence his behavior, over and over again throughout the millennia. It will be many a long day before the lion evolves into a critter capable of lying down with the lamb, and it will be just as long before man evolves into a critter not driven by, “acquisitiveness, pugnacity, and pride.”
So what The Story of Civilization chronicles, and The Lessons of History summarizes, is the sequence of patterns of behavior that have been repeated continuously since the first known civilization(s), with “civilization” being defined as a social order that promotes cultural creation. But it is the laws of evolution that limit civilization, so that man’s natural instincts of competition (for food, mates, power), selection (some men will always have better competitive skills than others, and so there will always be inequality), and reproduction (influenced, obviously, by competition and selection) will always be the limiting factors that cause a civilization to rise and fall. And the rise and fall of civilizations—all civilizations that have been or are yet to come—is a given. None will last forever, and the speed with which they appear and vanish can depend on a variety of factors: geological, climatological, biological, or even political. Do you doubt that last one? Consider Communism. Primitive communism, meaning a society based on communal sharing, actually worked in hunter/gatherer societies that were constantly on the move pursuing game, but those are precisely the societies that have neither the leisure nor the wherewithal to pursue the cultural creation that defines a civilization. The moment a society depends on continuous labor to feed itself with provision for the future (as in agriculture, for example, as opposed to hunting and gathering) selection comes into play, along with its concomitant concept of private property (this patch of earth is more fertile and productive than that patch) with some men being more successful than others, and communism ceases to be an effective tool for societal survival. After all, if everything is going to be shared equally, I might as well just kick back here a take nap and let you do the heavy lifting.
Competition between individuals means I run faster, fight harder, or outwit you. In a society, that translates into war, and since man is what he is, wars will continue as long as man exists. To quote the Durants (writing in 1968): “In the last 3,421 years of recorded history only 268 have seen no war.” The only silver lining in that dark cloud is that war does stimulate the tool-using animal’s creative impulses, and occasionally those instruments designed for destruction are converted to creative and beneficial uses. Reproduction among individuals means, well, I hardly think we need go there, but in a society, it means pretty much that he who has the most children wins, which goes a long way to explaining why there are currently 7,132,780,410 people on earth, and that number will be over 7,132,800,000 before I finish this review.
But it was the repetitive evolution of different political structures that really caught my eye. The Durants used China under Wang An-shih (1068-85 AD) as an example of the failure of socialism. Wang An-shih decided the state should own and control everything, commerce, industry, agriculture, and “[succor] the working classes [by] preventing them from being ground into the dust by the rich.” For a while, everything was hunky-dory, with great feats of engineering, pensions for the elderly and unemployed, an overhaul of the educational system, governmental boards in every district to administer every damn thing in the world. Sounds a little like America today, doesn’t it? But it fell apart (the Durants cite as reasons high taxes, an enormous army, and bureaucratic corruption, also much like America today), as socialism always has throughout all of history because, to quote the late Margaret Thatcher, “Sooner or later you run out of other people’s money.” That’s me quoting her, obviously, not the Durants. Instead, they wrote: “The experience of the past leaves little doubt that every economic system must sooner or later rely upon some form of the profit motive to stir individuals and groups to productivity.”
As I was reading all this, I happened to watch the movie, Meet John Doe, with Gary Cooper and Barbara Stanwyck, and its theme of Christ’s message in today’s world, and I started thinking about America today. In the movie, the success of the John Doe Clubs that spring up across the nation is due to people and communities coming together to create work for their less fortunate neighbors. Not once in the movie is there any mention of a handout or any form of money given away as opposed to earned.
The Lessons of History stresses that selection and the inevitable superiority of some people means that there will always be inequality, but not necessarily inequity. There are two forms of equality that no society can ignore without fatal consequences: equality under the law; and equal opportunity for education, because education provides the opportunity for every man to rise according to his ability. However, even if the law and educational opportunity are available for all, if the gap between rich and poor widens too much, and if there is no bridge of middleclass with which the poor can hope to overcome that gap, violent redistribution of wealth will inevitably occur. It’s one of the lessons of history.
February 13, 2008
The first thing to understand about this book is that it was written by old people. By this, I don’t even mean that they were chronologically enhanced; more that they were trapped by that inflexible mindset which places tradition and an intense desire for belonging above a natural exploration of reality.
The Durants were either intelligent people trying to reconcile their minds to the demands of the culture in which they were raised, or abject liars attempting to politick their way onto the bookshelves of the prosaic postwar American public. The doublespeak and contradictory statements make the book read like a Kerry speech.
One can’t simultaneously say that greed and hoarding are positive human behaviors and praise the charitable throughout history for their generosity, or say that fear and respect for one’s elders goes hand in hand with true creativity and individuality.
This isn’t thinking, it’s highly-skilled, well-educated apery. No wonder my father enjoys it so much, since he too is no more (and probably considerably less) than the average street kid or drug dealer. This is philosophy in its cheapest and most generic form.
In the same way that they say statistics will be used to support any point, it would seem that 3500 years of chaotic human behavior may be used in the same manner. Like anything created by mainstream Western, Judeo-Christian culture, this book seeks only to preserve the foundations upon which it was built.
I also saw a great deal of reactionary sentiment against the “upstart” 1960s youth culture.
A great deal of time is spent lamenting the decay of morality and religion (even when they, themselves agree that these things are false societal constructs designed to keep power in the hands of those in control, and not natural or even particularly healthy attributes of mankind).
“Is democracy responsible for the current debasement of art? The debasement, of course, is not unquestioned; it is a matter of subjective judgment; and those of us who shudder at its excesses – its meaningless blotches of color [Pollack?], its collages of debris [pop art?], its Babels of cacophony [rock music?] – are doubtless imprisoned in our past and dull to the courage of experiment. The producers of such nonsense are appealing not to the general public – which scorns them as lunatics, degenerates, or charlatans – but to gullible middle-class purchasers who are hypnotized by auctioneers and are thrilled by the new, however deformed.”
As is shown repeatedly throughout the book, the Durants believe that the only art worthy of the title is the realism of Renaissance painters, the stark geometry of Greek architecture, or the predictable mathematics of classical music. While I won’t disagree that there were certainly some artists of these eras, for the most part those who are considered by the traditionally “educated” to be great artists are truly no more than great technicians, capable of great dexterity and numerical understanding. In my mind, true art is deconstruction of all that the “educated” human mind holds true and certain. It is that which brings one back to the deeper, eternal, animal nature, which creates an anarchy of the soul and frees the viewer from the constraints attached by society. It is that which is capable of undoing the indoctrination of life in the modern world and creating a direct channel between the Chaos Mind and the human spirit.
The Durants were either intelligent people trying to reconcile their minds to the demands of the culture in which they were raised, or abject liars attempting to politick their way onto the bookshelves of the prosaic postwar American public. The doublespeak and contradictory statements make the book read like a Kerry speech.
One can’t simultaneously say that greed and hoarding are positive human behaviors and praise the charitable throughout history for their generosity, or say that fear and respect for one’s elders goes hand in hand with true creativity and individuality.
This isn’t thinking, it’s highly-skilled, well-educated apery. No wonder my father enjoys it so much, since he too is no more (and probably considerably less) than the average street kid or drug dealer. This is philosophy in its cheapest and most generic form.
In the same way that they say statistics will be used to support any point, it would seem that 3500 years of chaotic human behavior may be used in the same manner. Like anything created by mainstream Western, Judeo-Christian culture, this book seeks only to preserve the foundations upon which it was built.
I also saw a great deal of reactionary sentiment against the “upstart” 1960s youth culture.
A great deal of time is spent lamenting the decay of morality and religion (even when they, themselves agree that these things are false societal constructs designed to keep power in the hands of those in control, and not natural or even particularly healthy attributes of mankind).
“Is democracy responsible for the current debasement of art? The debasement, of course, is not unquestioned; it is a matter of subjective judgment; and those of us who shudder at its excesses – its meaningless blotches of color [Pollack?], its collages of debris [pop art?], its Babels of cacophony [rock music?] – are doubtless imprisoned in our past and dull to the courage of experiment. The producers of such nonsense are appealing not to the general public – which scorns them as lunatics, degenerates, or charlatans – but to gullible middle-class purchasers who are hypnotized by auctioneers and are thrilled by the new, however deformed.”
As is shown repeatedly throughout the book, the Durants believe that the only art worthy of the title is the realism of Renaissance painters, the stark geometry of Greek architecture, or the predictable mathematics of classical music. While I won’t disagree that there were certainly some artists of these eras, for the most part those who are considered by the traditionally “educated” to be great artists are truly no more than great technicians, capable of great dexterity and numerical understanding. In my mind, true art is deconstruction of all that the “educated” human mind holds true and certain. It is that which brings one back to the deeper, eternal, animal nature, which creates an anarchy of the soul and frees the viewer from the constraints attached by society. It is that which is capable of undoing the indoctrination of life in the modern world and creating a direct channel between the Chaos Mind and the human spirit.
May 20, 2022
دوستانِ گرانقدر، در این ریویو تصمیم گرفتم تا از سرتاسرِ این کتابِ ارزشمند، جملاتی را به انتخاب برایِ شما دوستانِ خردگرا و اهلِ کتاب، بنویسم
---------------------------------------
ولتر میگوید: تاریخ در کل مجموعه ای از جنایات، حماقتها و ناکامی هایِ نوعِ بشر است
***********************************
آیا گذشته سراسر تکرارِ ملالت بارِ خطاهایی است که آینده محکوم به ارتکابِ آن در میدانی وسیع تر و مقیاسی بزرگتر است؟
***********************************
بخش عمدهٔ تاریخ، حدس و فرض است و بقیهٔ آن تعصب..... شواهدِ چندگونه و مورخانِ متعصب و مغرض، بیانِ وقایع تاریخی در گذشته را به نوعی تیره و مبهم ساخته است و شاید پایبندی به مسائل دینی و اعتقاداتِ مذهبی و حتی میهن پرستی این دسته از مورخان، دلیلی بر این موضوع باشد و این مورخان در انتخابِ مطالب و ظریف کاری هایِ توصیفی تمایلاتِ پنهانِ خویش را فاش میسازند
***********************************
زمانِ حال، همان طومارِ گذشته است که برای اجرا شدن بسته شده است و گذشته همان طومارِ حال است که برایِ شناخته شدن گسترده شده است
***********************************
آزادی و برابری هر دو دشمنانِ سوگند خورده و دیرینهٔ یکدیگرند. هنگامی که یکی از این دو برتر باشد و غالب شود، دیگری میمیرد.. اگر انسانها آزادانه به حالِ خود رها شوند، نابرابری های ذاتیشان به صورتِ تصاعدی افزایش میابد، همانطور که در انگلستان و آمریکای سدهٔ نوزدهم شاهدِ این موضوع بودیم.. از سویِ دیگر برای مهار نابرابری باید آزادی قربانی شود، همانطور که در روسیه پس از سال ۱۹۱۷ این موضوع را شاهد بودیم.. نابرابری حتی در شرایطِ سرکوب نیز رشد میکند کسی که زیر حدِ وسط قرار دارد، خواهانِ برابری است و کسی که از استعدادِ برتر بهره مند است، خواهانِ آزادی میباشد و سرانجام همان کسانی که در سطحِ بالا بوده و استعدادی برتر دارند، به خواستهٔ خویش میرسند
***********************************
اگر تولیدِ مثلِ انسان، بر موجودیِ مواد غذایی بچربد، طبیعت برای برقرار ساختن موازنه، سه عامل در اختیار دارد: قحطی، بیماری همه گیر و جنگ
***********************************
کمک های نقدی و مادی به فقرا، آنها را به ازدواج های بی هنگام و بچه دار شدنِ بی حساب تشویق میکند و چنین چیزی در هر سرزمینی مشکل ایجاد میکند، چراکه نرخِ زایش از نرخِ مرگ پیشی میگیرد و افزایشِ مصرفِ موادِ غذایی و منابعِ طبیعی، هر نوع طرقی در تولیدِ مواد غذایی و دیگر مواردِ مورد نیاز برای زندگی را خنثی خواهد کرد
***********************************
این نژاد نیست که تمدن را به وجود می آورد، بلکه این تمدن است که ملت ها را میسازد.. به عبارت دیگر، اوضاع و احوالِ جغرافیایی، اقتصادی و سیاسی، فرهنگ را میسازد و فرهنگ نیز گونهٔ خاص انسان را می آفریند
***********************************
آگاهی از تاریخ به ما می آموزد که تمدن، حاصل همکاری و تعاونی است که تقریباً همهٔ انسانها در آن سهم داشته اند.. تمدن میراثِ مشترکِ ماست و همهٔ ما مدیون تمدن هستیم
***********************************
بنایِ اجتماع بر پایهٔ آرمانها و آرزوهایِ انسانها نیست، بلکه بر بنیانِ طبیعتِ آنهاست و ساختار فطریِ انسانها یعنی همان امیال، غرایز و عواطف، قوانینِ اساسیِ کشورها را یکی پس از دیگری، رقم میزند
***********************************
شورشیان هنگامِ پیروزی، همان شیوه هایی را بکار میبندند که خود همواره عمل به آنها را از جانبِ قدرتها و حکومتهایِ برکنار و خلع شده، محکوم میساختند
***********************************
قوانینِ اخلاقی، در طولِ تاریخ به دلیلِ انطباق با شرایطِ تاریخی و زیست محیطی، در تغییر و دگرگونی بوده است.. ستیزه گری، خونریزی، حرص و طمع و آمادگیِ جنسی، در تنازعِ بقا، امتیاز محسوب میشد.. احتمالاً هر فرومایگی و شرارتی، در برخی از سرزمینها و در روزگارانی، یک نوع فضیلت و خصلتی در خورِ ادامهٔ حیاتِ فرد، خانواده و یا یک اجتماع به شمار می آمد... زشت کاری هایِ آدمی، میراثِ روزگارِ ترقیِ اوست، نه داغِ ننگِ ایامِ سقوط
***********************************
به نظر نمیرسد که دین با اخلاق، رابطه ای داشته باشد.. همانطور که لوکرتیوس، فیلسوفِ رومی گفته است، این ترس بود که خدایان را آفرید.. ترس از نیروهایِ مخفی در زمین، رودها، دریاها، درختان، بادها و آسمان و بسیاری از حوادثِ طبیعی.. پرستش و خشنود کردنِ این نیروها با دادنِ هدایا و قربانی، یا سحر و افسون و دعا، دین را به وجود آورد.. تنها زمانی که خادمانِ دین، این ترسها و نیایش ها را به حمایت از قانون و اخلاق به کار انداختند، دین به صورتِ نیرویِ حیاتی دولتها و رقیبِ آنها درآمد.. دین به مردم گفت که دستوراتِ اخلاقی و قوانین را خدا یا خدایان وضع کرده اند.. در طولِ تاریخ ادیان و مذاهب در خدمتِ حکومتها و دولتها بوده اند و از این راه سودِ زیادی نصیبِ روحانیون و ملاها در کلیساها و مساجد شده است
***********************************
قدرتهایِ دینی و روحانیون در طولِ تاریخ اصلاحات اندکی در دین و مذهب هایِ مختلف انجام داده اند، ولی شجاعتِ این را ندارند تا برخی از اصولِ دینی و داستانها و معجزه هایِ مذهبی را که عقل و خردِ انسانی به آنها میخندد را تغییر دهند، چراکه اینگونه تغییرها موجبِ رنجشِ میلیونها پیرو مذهبی و آدمهایی میشود که به خرافات و موهوماتِ الهام بخش و تسلّی دهنده در کتبِ مقدس دل بسته اند
***********************************
سازش میانِ دین و فلسفه و دانش ممکن نیست.. مگر آنکه فلاسفه و خردگرایان اعلام کنند برای خدمتِ اخلاقیِ پایگاه هایِ دینی و مذهبی همچون کلیسا و کنیسه و مسجد، جایگزینی نیافته اند و از سوی دیگر ادیان و مذاهب نیز آزادی در تفکر و اندیشه و خردگرایی را به رسمیت بشناسد
***********************************
تاریخ قدرتِ آفرینش و حیات بخشِ طبیعت را به عنوانِ خدا میشناسد و اعتقادی به خدایِ واحد و علیم و رحیم ندارد.. زمین لرزه، طوفان، گردباد، سیل، بیماری و دیگر بلایاها و جنایات و جنگها، همگی نشان دهندهٔ سرنوشتی کور یا بی طرف خواهد بود که پدیده هایِ تصادفی و اتفاقی آن را خیلی از مردم از سرِ انگارهٔ نظم، عظمت، جمال یا تعالی میخوانند... حتی اگر تاریخ پشتیبانِ یک نوع الهیات باشد، این الهیات از نوعِ آیینِ مانی و حتی زرتشت خواهد بود.. یعنی نوعی جوهرِ اهورایی با جوهرِ اهریمنی مدام با یکدیگر در نبرد هستند تا بر جهان و موجوداتِ آن همچون انسانها، تسلط پیدا کنند.. از نگاهِ طبیعت و تاریخ، خوب یعنی آنچه ادامهٔ حیات میدهد و بد یعنی آنچه از میان میرود.. پس عالم هستی نه تعصبی به پیامبران دارد و نه در بر علیه و زیانِ کسی همچون چنگیزخان مغول، کاری انجام میدهد
***********************************
رشد و پیشرفتِ دانش و خردِ انسانی و همچنین آگاهیِ فزایندهٔ انسان از جایگاهِ بسیار کوچک و حقیرش در این جهانِ بسیار بزرگ، به کاهشِ باورهایِ دینی، شتاب بخشیده است.. به همین دلیل است که فرانسیس بیکن گفت: علم و دانش، دینِ انسانِ رهایی یافتهٔ عصرِ جدید است
***********************************
تا زمانی که در جهان فقر و تنگدستی وجود دارد، خدایان نیز وجود خواهند داشت
***********************************
انقلابِ صنعتی، همراهِ خود، دموکراسی، آزادی زنان، تنظیم خانواده، سوسیالیسم، رهایی ادبیات از وابستگی به حمایتِ اشرافیت، جایگزینی رئالیسم با رمانتیسم در داستانسرایی و بالاخره تفسیرِ اقتصادیِ تاریخ را به همراه آورد
***********************************
کسانی که میتوانند دیگران را به خدمتِ خویش درآورند، آنانی را به خدمت میگیرند که تنها قادرند بر اشیا مسلط شوند.. و انسانهایی که قادرند بر پول تسلط داشته باشند، بر همه سلطه دارند
***********************************
در حالتِ عادی و درکل،انسانها را بر حسبِ استعدادِ خود برایِ تولید میسنجند. البته جز در زمان جنگ که در آن با معیارِ استعداد در تخریب و کشتار و انهدام سنجیده میشوند
***********************************
از آنجا که انسان شیفتهٔ آزادی است و آزادیِ افراد در جامعه مستلزمِ قواعدی برای رفتار است، بنابراین نخستین شرطِ آزادی، محدودیتِ آن است.. اگر آزادی مطلق و بی بند و بار گردد، خود در هرج و مرج تباه خواهد شد.. پس نخستین وظیفهٔ حکومت، برقراری نظم و انضباط است
***********************************
تاریخ ثابت کرده که حکومت از نوعِ پادشاهی و سلطنت، سازگارترین نوعِ حکومت با طبیعتِ انسانهاست.. اگر بنا باشد دربارهٔ اشکالِ حکومت بر حسبِ رواج و عمرِ آنها قضاوت کنیم، باید نشانِ افتخار را به سلطنت و پادشاهی بدهیم
***********************************
حکومتِ اشراف، تنها پرورشگاهِ کشورداری نیست، بلکه مخزن و اسبابِ انتقالِ فرهنگ، منش ها، معیارها و سلیقه ها نیز میباشد و از این طریق در برابرِ جوش و خروشِ و طغیان هایِ اجتماعی، ناهنجاری هایِ هنری و یا تغییراتِ ناگهانی در نظامِ اخلاقی، در حکمِ سدی محکم و محافظ عمل میکند.. ببینید از انقلابِ فرانسه به بعد، چه بر سرِ اخلاقیات، آداب، سبکها و هنر آمده است
***********************************
بسیاری از انقلابها بر علیه حکومتِ پادشاهی و روی کار آمدنِ دموکراسی، آثار مخرب داشته است و باعث روی کار آمدنِ نوکیسه ها و عقب مانده ها شده است.. به یکباره گسستن از گذشته، یعنی تحریکِ جنونی که پی آمدِ آن، اختلالاتِ شدید یا فلجِ عمومیِ جامعه است.. از آنجا که سلامتِ روانیِ انسان وابسته به تداومِ حافظهٔ اوست، سلامتِ روانِ جامعه نیز وابسته به تداومِ سنتهایِ آن است
***********************************
افلاطون میگوید: دیکتاتوری طبعاً از دموکراسی سرچشمه میگیرد و خشن ترین شکلِ ظلم و برده داری از افراطی ترین شکلِ آزادی ساخته میشود
***********************************
معمولاً، آزادی اقتصادی در میانِ اقشارِ متوسط جامعه، کم شده و کاهش میابد و از سوی دیگر آزادی سیاسی به صورتِ تظاهری، تسلی بخش این گروه از مردم میشود.. نباید چنین مسائلی را تماماً ناشی از انحراف و فسادِ ثروتمندان بدانیم، بلکه این موضوع از جبری بودنِ توسعهٔ اقتصادی و طبیعتِ انسان، سرچشمه میگیرد.. هرچه بر پیچیدگیِ اقتصادی افزوده شود، به استعدادِ برتر امتیازِ عالی تری تعلق میگیرد و تمرکزِ ثروت و مسئولیت و قدرتِ سیاسی را تشدید میکند
***********************************
دموکراسی از سایرِ روش هایِ حکومت داری دشوارتر است، زیرا وسیع ترین پراکنش و پراکندگیِ تعقل و اندیشه را میطلبد و هنگامی که ما مردم خود را به حکومت میرسانیم، از یاد میبریم که خویش را عاقل سازیم... تعلیم و تربیت توسعه یافته، اما قدرتِ باروریِ مردمِ ساده و عوام پیوسته مانعِ بزرگی بر سرِ راهِ گسترشِ تعقل و خردمندی بوده است... جهل و نادانی را تنها به این دلیل که فراوان ترین چیز است، نباید بر تختِ قدرت نشاند
***********************************
حقِ رسیدن به منصب و قدرت، جزوِ حقوقِ انسان به شمار نمی آید، اما حقِ انسان است که برای رسیدن به منصب و قدرت در هر راهی که به استعداد و لیاقت او امکانِ پرورش و آزمایش میدهد، گام بردارد... نباید فراموش کنیم که حق، هدیهٔ طبیعت یا آسمان نیست، بلکه امتیازی است که بخاطرِ منافعِ گروه به فرد داده میشود
***********************************
اگر اقتصادِ آزاد قادر نباشد به همان شایستگی که ثروت را ایجاد کرده است، آن را توزیع کند، راهِ دیکتاتوری به رویِ هرکس که بتواند به دیگران وعدهٔ اطمینان بخشِ تأمینِ زندگی را بدهد، گشوده خواهد بود و حکومتی نظامی، تحتِ انواعِ اصطلاح هایِ فریبنده، جهانِ آزاد را فرا خواهد گرفت
***********************************
نظمِ جهانی، با توافقِ دولتمردان و حکومتها حاصل نمیشود، بلکه از راه پیروزیِ بسیار قاطع یکی از قدرتهایِ بزرگ که قادر است قانونِ بین المللی را دیکته و اجرا کند، بدست خواهد آمد
***********************************
تمدن یعنی نظمی اجتماعی که تعالی بخشِ آفرینشِ فرهنگی است.. نظمی سیاسی که عادتها، اخلاقیات و قانون، آن را تأمین میکند.. و در نهایت نظمی است اقتصادی که با تداومِ تولید و مبادله، برقرار میشود.. تمدن آفرینشِ فرهنگی است که در پرتو آزادی و امکانات برای آفریدن، تجربه، تفسیر و آزمایش و باروری باورها، ادبیات، منش ها و هنرها، صورت میگیرد... تمدن رشتهٔ درهم تنیده و زودگسلِ روابطِ انسانی است که دشوار بافته میشود و آسان نابود میگردد
***********************************
اگر ما امروز پیشرفت کرده ایم، به این خاطر نیست که ما سالمتر، بهتر یا عاقل تر از انسانهای گذشته هستیم، بلکه سبب آن است که بر میراثی غنی تر و بر سطحِ عالی ترِ بنیانی که تراکمِ دانش و هنر آن را به صورتِ تکیه گاه و حفاظ وجودی ما بالا میبرد، دیده گشوده ایم.. این میراث رشد میکند و انسانی که آن را دریافت میکند نیز به همان نسبت رشد و پیشرفت میکند
***********************************
آن انسانی سعادتمند است که قبل از مرگ، تا آنجا که میتواند از میراث تمدن خوشه چینی کند و آن را به فرزندانِ خود منتقل سازد.. چنین انسانی تا واپسین دمِ حیات مدیون و شاکرِ این میراثِ زوال ناپذیر خواهد بود و میداند که این میراث پرورانندهٔ ما انسانها و حیاتِ جاویدِ ماست
-----------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ هوشی وار، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
---------------------------------------
ولتر میگوید: تاریخ در کل مجموعه ای از جنایات، حماقتها و ناکامی هایِ نوعِ بشر است
***********************************
آیا گذشته سراسر تکرارِ ملالت بارِ خطاهایی است که آینده محکوم به ارتکابِ آن در میدانی وسیع تر و مقیاسی بزرگتر است؟
***********************************
بخش عمدهٔ تاریخ، حدس و فرض است و بقیهٔ آن تعصب..... شواهدِ چندگونه و مورخانِ متعصب و مغرض، بیانِ وقایع تاریخی در گذشته را به نوعی تیره و مبهم ساخته است و شاید پایبندی به مسائل دینی و اعتقاداتِ مذهبی و حتی میهن پرستی این دسته از مورخان، دلیلی بر این موضوع باشد و این مورخان در انتخابِ مطالب و ظریف کاری هایِ توصیفی تمایلاتِ پنهانِ خویش را فاش میسازند
***********************************
زمانِ حال، همان طومارِ گذشته است که برای اجرا شدن بسته شده است و گذشته همان طومارِ حال است که برایِ شناخته شدن گسترده شده است
***********************************
آزادی و برابری هر دو دشمنانِ سوگند خورده و دیرینهٔ یکدیگرند. هنگامی که یکی از این دو برتر باشد و غالب شود، دیگری میمیرد.. اگر انسانها آزادانه به حالِ خود رها شوند، نابرابری های ذاتیشان به صورتِ تصاعدی افزایش میابد، همانطور که در انگلستان و آمریکای سدهٔ نوزدهم شاهدِ این موضوع بودیم.. از سویِ دیگر برای مهار نابرابری باید آزادی قربانی شود، همانطور که در روسیه پس از سال ۱۹۱۷ این موضوع را شاهد بودیم.. نابرابری حتی در شرایطِ سرکوب نیز رشد میکند کسی که زیر حدِ وسط قرار دارد، خواهانِ برابری است و کسی که از استعدادِ برتر بهره مند است، خواهانِ آزادی میباشد و سرانجام همان کسانی که در سطحِ بالا بوده و استعدادی برتر دارند، به خواستهٔ خویش میرسند
***********************************
اگر تولیدِ مثلِ انسان، بر موجودیِ مواد غذایی بچربد، طبیعت برای برقرار ساختن موازنه، سه عامل در اختیار دارد: قحطی، بیماری همه گیر و جنگ
***********************************
کمک های نقدی و مادی به فقرا، آنها را به ازدواج های بی هنگام و بچه دار شدنِ بی حساب تشویق میکند و چنین چیزی در هر سرزمینی مشکل ایجاد میکند، چراکه نرخِ زایش از نرخِ مرگ پیشی میگیرد و افزایشِ مصرفِ موادِ غذایی و منابعِ طبیعی، هر نوع طرقی در تولیدِ مواد غذایی و دیگر مواردِ مورد نیاز برای زندگی را خنثی خواهد کرد
***********************************
این نژاد نیست که تمدن را به وجود می آورد، بلکه این تمدن است که ملت ها را میسازد.. به عبارت دیگر، اوضاع و احوالِ جغرافیایی، اقتصادی و سیاسی، فرهنگ را میسازد و فرهنگ نیز گونهٔ خاص انسان را می آفریند
***********************************
آگاهی از تاریخ به ما می آموزد که تمدن، حاصل همکاری و تعاونی است که تقریباً همهٔ انسانها در آن سهم داشته اند.. تمدن میراثِ مشترکِ ماست و همهٔ ما مدیون تمدن هستیم
***********************************
بنایِ اجتماع بر پایهٔ آرمانها و آرزوهایِ انسانها نیست، بلکه بر بنیانِ طبیعتِ آنهاست و ساختار فطریِ انسانها یعنی همان امیال، غرایز و عواطف، قوانینِ اساسیِ کشورها را یکی پس از دیگری، رقم میزند
***********************************
شورشیان هنگامِ پیروزی، همان شیوه هایی را بکار میبندند که خود همواره عمل به آنها را از جانبِ قدرتها و حکومتهایِ برکنار و خلع شده، محکوم میساختند
***********************************
قوانینِ اخلاقی، در طولِ تاریخ به دلیلِ انطباق با شرایطِ تاریخی و زیست محیطی، در تغییر و دگرگونی بوده است.. ستیزه گری، خونریزی، حرص و طمع و آمادگیِ جنسی، در تنازعِ بقا، امتیاز محسوب میشد.. احتمالاً هر فرومایگی و شرارتی، در برخی از سرزمینها و در روزگارانی، یک نوع فضیلت و خصلتی در خورِ ادامهٔ حیاتِ فرد، خانواده و یا یک اجتماع به شمار می آمد... زشت کاری هایِ آدمی، میراثِ روزگارِ ترقیِ اوست، نه داغِ ننگِ ایامِ سقوط
***********************************
به نظر نمیرسد که دین با اخلاق، رابطه ای داشته باشد.. همانطور که لوکرتیوس، فیلسوفِ رومی گفته است، این ترس بود که خدایان را آفرید.. ترس از نیروهایِ مخفی در زمین، رودها، دریاها، درختان، بادها و آسمان و بسیاری از حوادثِ طبیعی.. پرستش و خشنود کردنِ این نیروها با دادنِ هدایا و قربانی، یا سحر و افسون و دعا، دین را به وجود آورد.. تنها زمانی که خادمانِ دین، این ترسها و نیایش ها را به حمایت از قانون و اخلاق به کار انداختند، دین به صورتِ نیرویِ حیاتی دولتها و رقیبِ آنها درآمد.. دین به مردم گفت که دستوراتِ اخلاقی و قوانین را خدا یا خدایان وضع کرده اند.. در طولِ تاریخ ادیان و مذاهب در خدمتِ حکومتها و دولتها بوده اند و از این راه سودِ زیادی نصیبِ روحانیون و ملاها در کلیساها و مساجد شده است
***********************************
قدرتهایِ دینی و روحانیون در طولِ تاریخ اصلاحات اندکی در دین و مذهب هایِ مختلف انجام داده اند، ولی شجاعتِ این را ندارند تا برخی از اصولِ دینی و داستانها و معجزه هایِ مذهبی را که عقل و خردِ انسانی به آنها میخندد را تغییر دهند، چراکه اینگونه تغییرها موجبِ رنجشِ میلیونها پیرو مذهبی و آدمهایی میشود که به خرافات و موهوماتِ الهام بخش و تسلّی دهنده در کتبِ مقدس دل بسته اند
***********************************
سازش میانِ دین و فلسفه و دانش ممکن نیست.. مگر آنکه فلاسفه و خردگرایان اعلام کنند برای خدمتِ اخلاقیِ پایگاه هایِ دینی و مذهبی همچون کلیسا و کنیسه و مسجد، جایگزینی نیافته اند و از سوی دیگر ادیان و مذاهب نیز آزادی در تفکر و اندیشه و خردگرایی را به رسمیت بشناسد
***********************************
تاریخ قدرتِ آفرینش و حیات بخشِ طبیعت را به عنوانِ خدا میشناسد و اعتقادی به خدایِ واحد و علیم و رحیم ندارد.. زمین لرزه، طوفان، گردباد، سیل، بیماری و دیگر بلایاها و جنایات و جنگها، همگی نشان دهندهٔ سرنوشتی کور یا بی طرف خواهد بود که پدیده هایِ تصادفی و اتفاقی آن را خیلی از مردم از سرِ انگارهٔ نظم، عظمت، جمال یا تعالی میخوانند... حتی اگر تاریخ پشتیبانِ یک نوع الهیات باشد، این الهیات از نوعِ آیینِ مانی و حتی زرتشت خواهد بود.. یعنی نوعی جوهرِ اهورایی با جوهرِ اهریمنی مدام با یکدیگر در نبرد هستند تا بر جهان و موجوداتِ آن همچون انسانها، تسلط پیدا کنند.. از نگاهِ طبیعت و تاریخ، خوب یعنی آنچه ادامهٔ حیات میدهد و بد یعنی آنچه از میان میرود.. پس عالم هستی نه تعصبی به پیامبران دارد و نه در بر علیه و زیانِ کسی همچون چنگیزخان مغول، کاری انجام میدهد
***********************************
رشد و پیشرفتِ دانش و خردِ انسانی و همچنین آگاهیِ فزایندهٔ انسان از جایگاهِ بسیار کوچک و حقیرش در این جهانِ بسیار بزرگ، به کاهشِ باورهایِ دینی، شتاب بخشیده است.. به همین دلیل است که فرانسیس بیکن گفت: علم و دانش، دینِ انسانِ رهایی یافتهٔ عصرِ جدید است
***********************************
تا زمانی که در جهان فقر و تنگدستی وجود دارد، خدایان نیز وجود خواهند داشت
***********************************
انقلابِ صنعتی، همراهِ خود، دموکراسی، آزادی زنان، تنظیم خانواده، سوسیالیسم، رهایی ادبیات از وابستگی به حمایتِ اشرافیت، جایگزینی رئالیسم با رمانتیسم در داستانسرایی و بالاخره تفسیرِ اقتصادیِ تاریخ را به همراه آورد
***********************************
کسانی که میتوانند دیگران را به خدمتِ خویش درآورند، آنانی را به خدمت میگیرند که تنها قادرند بر اشیا مسلط شوند.. و انسانهایی که قادرند بر پول تسلط داشته باشند، بر همه سلطه دارند
***********************************
در حالتِ عادی و درکل،انسانها را بر حسبِ استعدادِ خود برایِ تولید میسنجند. البته جز در زمان جنگ که در آن با معیارِ استعداد در تخریب و کشتار و انهدام سنجیده میشوند
***********************************
از آنجا که انسان شیفتهٔ آزادی است و آزادیِ افراد در جامعه مستلزمِ قواعدی برای رفتار است، بنابراین نخستین شرطِ آزادی، محدودیتِ آن است.. اگر آزادی مطلق و بی بند و بار گردد، خود در هرج و مرج تباه خواهد شد.. پس نخستین وظیفهٔ حکومت، برقراری نظم و انضباط است
***********************************
تاریخ ثابت کرده که حکومت از نوعِ پادشاهی و سلطنت، سازگارترین نوعِ حکومت با طبیعتِ انسانهاست.. اگر بنا باشد دربارهٔ اشکالِ حکومت بر حسبِ رواج و عمرِ آنها قضاوت کنیم، باید نشانِ افتخار را به سلطنت و پادشاهی بدهیم
***********************************
حکومتِ اشراف، تنها پرورشگاهِ کشورداری نیست، بلکه مخزن و اسبابِ انتقالِ فرهنگ، منش ها، معیارها و سلیقه ها نیز میباشد و از این طریق در برابرِ جوش و خروشِ و طغیان هایِ اجتماعی، ناهنجاری هایِ هنری و یا تغییراتِ ناگهانی در نظامِ اخلاقی، در حکمِ سدی محکم و محافظ عمل میکند.. ببینید از انقلابِ فرانسه به بعد، چه بر سرِ اخلاقیات، آداب، سبکها و هنر آمده است
***********************************
بسیاری از انقلابها بر علیه حکومتِ پادشاهی و روی کار آمدنِ دموکراسی، آثار مخرب داشته است و باعث روی کار آمدنِ نوکیسه ها و عقب مانده ها شده است.. به یکباره گسستن از گذشته، یعنی تحریکِ جنونی که پی آمدِ آن، اختلالاتِ شدید یا فلجِ عمومیِ جامعه است.. از آنجا که سلامتِ روانیِ انسان وابسته به تداومِ حافظهٔ اوست، سلامتِ روانِ جامعه نیز وابسته به تداومِ سنتهایِ آن است
***********************************
افلاطون میگوید: دیکتاتوری طبعاً از دموکراسی سرچشمه میگیرد و خشن ترین شکلِ ظلم و برده داری از افراطی ترین شکلِ آزادی ساخته میشود
***********************************
معمولاً، آزادی اقتصادی در میانِ اقشارِ متوسط جامعه، کم شده و کاهش میابد و از سوی دیگر آزادی سیاسی به صورتِ تظاهری، تسلی بخش این گروه از مردم میشود.. نباید چنین مسائلی را تماماً ناشی از انحراف و فسادِ ثروتمندان بدانیم، بلکه این موضوع از جبری بودنِ توسعهٔ اقتصادی و طبیعتِ انسان، سرچشمه میگیرد.. هرچه بر پیچیدگیِ اقتصادی افزوده شود، به استعدادِ برتر امتیازِ عالی تری تعلق میگیرد و تمرکزِ ثروت و مسئولیت و قدرتِ سیاسی را تشدید میکند
***********************************
دموکراسی از سایرِ روش هایِ حکومت داری دشوارتر است، زیرا وسیع ترین پراکنش و پراکندگیِ تعقل و اندیشه را میطلبد و هنگامی که ما مردم خود را به حکومت میرسانیم، از یاد میبریم که خویش را عاقل سازیم... تعلیم و تربیت توسعه یافته، اما قدرتِ باروریِ مردمِ ساده و عوام پیوسته مانعِ بزرگی بر سرِ راهِ گسترشِ تعقل و خردمندی بوده است... جهل و نادانی را تنها به این دلیل که فراوان ترین چیز است، نباید بر تختِ قدرت نشاند
***********************************
حقِ رسیدن به منصب و قدرت، جزوِ حقوقِ انسان به شمار نمی آید، اما حقِ انسان است که برای رسیدن به منصب و قدرت در هر راهی که به استعداد و لیاقت او امکانِ پرورش و آزمایش میدهد، گام بردارد... نباید فراموش کنیم که حق، هدیهٔ طبیعت یا آسمان نیست، بلکه امتیازی است که بخاطرِ منافعِ گروه به فرد داده میشود
***********************************
اگر اقتصادِ آزاد قادر نباشد به همان شایستگی که ثروت را ایجاد کرده است، آن را توزیع کند، راهِ دیکتاتوری به رویِ هرکس که بتواند به دیگران وعدهٔ اطمینان بخشِ تأمینِ زندگی را بدهد، گشوده خواهد بود و حکومتی نظامی، تحتِ انواعِ اصطلاح هایِ فریبنده، جهانِ آزاد را فرا خواهد گرفت
***********************************
نظمِ جهانی، با توافقِ دولتمردان و حکومتها حاصل نمیشود، بلکه از راه پیروزیِ بسیار قاطع یکی از قدرتهایِ بزرگ که قادر است قانونِ بین المللی را دیکته و اجرا کند، بدست خواهد آمد
***********************************
تمدن یعنی نظمی اجتماعی که تعالی بخشِ آفرینشِ فرهنگی است.. نظمی سیاسی که عادتها، اخلاقیات و قانون، آن را تأمین میکند.. و در نهایت نظمی است اقتصادی که با تداومِ تولید و مبادله، برقرار میشود.. تمدن آفرینشِ فرهنگی است که در پرتو آزادی و امکانات برای آفریدن، تجربه، تفسیر و آزمایش و باروری باورها، ادبیات، منش ها و هنرها، صورت میگیرد... تمدن رشتهٔ درهم تنیده و زودگسلِ روابطِ انسانی است که دشوار بافته میشود و آسان نابود میگردد
***********************************
اگر ما امروز پیشرفت کرده ایم، به این خاطر نیست که ما سالمتر، بهتر یا عاقل تر از انسانهای گذشته هستیم، بلکه سبب آن است که بر میراثی غنی تر و بر سطحِ عالی ترِ بنیانی که تراکمِ دانش و هنر آن را به صورتِ تکیه گاه و حفاظ وجودی ما بالا میبرد، دیده گشوده ایم.. این میراث رشد میکند و انسانی که آن را دریافت میکند نیز به همان نسبت رشد و پیشرفت میکند
***********************************
آن انسانی سعادتمند است که قبل از مرگ، تا آنجا که میتواند از میراث تمدن خوشه چینی کند و آن را به فرزندانِ خود منتقل سازد.. چنین انسانی تا واپسین دمِ حیات مدیون و شاکرِ این میراثِ زوال ناپذیر خواهد بود و میداند که این میراث پرورانندهٔ ما انسانها و حیاتِ جاویدِ ماست
-----------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ هوشی وار، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
July 17, 2022
در عین کم حجم بودن پربار و جالبه. کتاب شامل 13 فصله که توی هر کدوم یک مسئله تاثیر گذار روی تاریخ و تمدن رو بررسی میکنه. مثلا تاریخ و نژاد، تاریخ و اخلاق، تاریخ و دین و به همین شکل موضوعات مختلف. برای شخص من بخش اقتصاد و همچنین حکومت در درجه ی اول و بخش جنگ بعد از اون از جذاب ترین بخش ها بودن. نکته ی مهم توی این کتاب نگاه کاملا بی طرف نویسنده به مطالب و بیان ساده ی نظراتش هست. قطعا این کتاب رو به بقیه توصیه میکنم.ه
December 28, 2024
بخشی از پاسخ دورانتها به این پرسش که 'آیا پیشرفت واقعی است؟'
"میراثی که اینک ما میتوانیم کاملتر انتقال دهیم از هر زمان دیگر غنیتر است. غنیتر از میراث پریکلس است، چون همه دستاوردهای یونانی بعد از او را در بر دارد؛ غنیتر از آنِ لئوناردو داوینچی است، چون شامل او و همه رنسانس ایتالیاست؛ غنیتر از آنِ ولتر است، چون همه دوره روشنگری فرانسه و انتشار فراگیر آن را دربر دارد. اگر به رغم آه و ناله های ما، پیشرفت واقعیت دارد، نه به خاطر آن است که ما به هر روی سالم تر، بهتر، یا عاقلتر از آنانی هستیم که در گذشته پا به جهان نهادهاند، بلکه سبب آن است که بر میراثی غنی تر، و بر سطح عالیترِ بنیانی که تراکم دانش و هنر آن را به صورت تکیهگاه و حفاظ وجودی ما بالا میبرد، دیده گشودهایم. این میراث رشد میکند، و انسانی که آن را دریافت میکند، به همان نسبت ترقی می کند. تاریخ بیش از هر چیز خلق و ضبط این میراث است؛ پیشرفت عبارت است از ازدیاد، حفظ، انتقال و به کارگیری فزاینده این میراث.
برای آن عده از ما که تاریخ را صرفا نه به عنوان تذکار عبرتآمیز حماقتها و جنایتهای انسان، بلکه به صورت یادنامه شوقآفرین انسانهای آفریننده نیز مطالعه میکنند، دیگر گذشته تاریکخانه نومیدی و وحشتها نیست بلکه شهری ملکوتی است. کشور پهناور اندیشه است که در آن هزاران قدیس، دولتمرد، مخترع، دانشمند، شاعر، هنرمند، موسیقیدان، عاشق و فیلسوف هنوز زندهاند، سخن میگویند، تعلیم میدهند، صورتگری میکنند، و نغمه میپردازند. مورخ از این که نمیتواند در حیات انسان معنایی غیر از آن که خود انسان به آن داده است، بیابد، تأسف نخواهد خورد؛ بگذارید از این که ما خود به حیاتمان معنا و مفهوم میبخشیم، و گاه این معنا بر مرگ غالب میشود، احساس غرور کنیم. سعادتمند انسانی است که، قبل از مرگ، تا آن جا که میتواند از میراث تمدن خوشهچینی کند و آن را به فرزندان خود منتقل سازد. چنین انسانی تا واپسین دم حیات مدیون و شاکر این میراث زوالناپذیر خواهد بود، و میداند که این میراث پروراننده ما انسانها و حیات جاوید ماست."
"میراثی که اینک ما میتوانیم کاملتر انتقال دهیم از هر زمان دیگر غنیتر است. غنیتر از میراث پریکلس است، چون همه دستاوردهای یونانی بعد از او را در بر دارد؛ غنیتر از آنِ لئوناردو داوینچی است، چون شامل او و همه رنسانس ایتالیاست؛ غنیتر از آنِ ولتر است، چون همه دوره روشنگری فرانسه و انتشار فراگیر آن را دربر دارد. اگر به رغم آه و ناله های ما، پیشرفت واقعیت دارد، نه به خاطر آن است که ما به هر روی سالم تر، بهتر، یا عاقلتر از آنانی هستیم که در گذشته پا به جهان نهادهاند، بلکه سبب آن است که بر میراثی غنی تر، و بر سطح عالیترِ بنیانی که تراکم دانش و هنر آن را به صورت تکیهگاه و حفاظ وجودی ما بالا میبرد، دیده گشودهایم. این میراث رشد میکند، و انسانی که آن را دریافت میکند، به همان نسبت ترقی می کند. تاریخ بیش از هر چیز خلق و ضبط این میراث است؛ پیشرفت عبارت است از ازدیاد، حفظ، انتقال و به کارگیری فزاینده این میراث.
برای آن عده از ما که تاریخ را صرفا نه به عنوان تذکار عبرتآمیز حماقتها و جنایتهای انسان، بلکه به صورت یادنامه شوقآفرین انسانهای آفریننده نیز مطالعه میکنند، دیگر گذشته تاریکخانه نومیدی و وحشتها نیست بلکه شهری ملکوتی است. کشور پهناور اندیشه است که در آن هزاران قدیس، دولتمرد، مخترع، دانشمند، شاعر، هنرمند، موسیقیدان، عاشق و فیلسوف هنوز زندهاند، سخن میگویند، تعلیم میدهند، صورتگری میکنند، و نغمه میپردازند. مورخ از این که نمیتواند در حیات انسان معنایی غیر از آن که خود انسان به آن داده است، بیابد، تأسف نخواهد خورد؛ بگذارید از این که ما خود به حیاتمان معنا و مفهوم میبخشیم، و گاه این معنا بر مرگ غالب میشود، احساس غرور کنیم. سعادتمند انسانی است که، قبل از مرگ، تا آن جا که میتواند از میراث تمدن خوشهچینی کند و آن را به فرزندان خود منتقل سازد. چنین انسانی تا واپسین دم حیات مدیون و شاکر این میراث زوالناپذیر خواهد بود، و میداند که این میراث پروراننده ما انسانها و حیات جاوید ماست."
November 20, 2023
The audio version is delightful. It enhances the original text with interviews that are relevant to each section. The intimacy between Will and Ariel is a treat. Their playful arm wrestling over ideas and concepts makes for a better interview. Sure, their world view is older...although he was a radical of his time. But even for the faults, it's a delight to linger in his mind. And an honor to be in the presence of Ariel's spirit.
December 2, 2015
http://domo3.us/blog/?p=858
كنت قد قررت أن أعطي الكتاب نجمتين .. لكن آخر فصل قلب موازين الكتب واخترت أن أقيمه ب ثلاث نجمات ..
قام ويل وزوجته ارييل بتأليف هذا الكتاب بعد انتهائهم من تأليف ونشر كتاب قصة الحضارة الضخم وكأنه في رحلته عبر التاريخ يقدم دروسا مستفادة وعبر من التاريخ الذي يكرر نفسه بصورته العامة.. يتكون الكتاب من ١٣ فصلا مختلفة الطول.. يعنون الفصول بعامل أو عنصر في حياة الانسان وعلاقته بالتاريخ وما قدم عبر العصور السالفة:
-ألوان من الحيرة
-التاريخ والأرض
-البيولوجيا والتاريخ
-العرق والتاريخ
-الشخصية والتاريخ
-الأخلاق والتاريخ
-الدين والتاريخ
-الاقتصاد والتاريخ
-الاشتراكية والتاريخ
-الحكومة والحرب
-التاريخ والحرب
-التطور والتحلل
-هل التقدم حقيقي
-وينتهي الكتاب بالهوامش..
الفصل الأخير حقيقة هو ما حرضني على التفكير أكثر بين فصول الكتاب.. إذ أنه يقدم تساؤلات كفيلة بجعلك تعيد النظر إلى واقعك وارتباطه بالتاريخ وعلاقته بالمستقبل.. تشكل وجهة نظرك للحضارة من جانب آخر ووجهة نظر تاريخية تؤمن بأن الحضارة تولد وقد تموت أو تركد.. وعملية التقدم هي نقل الحضارة إلى كل جيل عبر التعليم والوعي.. والوراثة في مسألة الحضارة شيء باطل.. فالحضارة لاتورث.
قبل أن أبدي ملاحظاتي على الكتاب أود أن أشكر المترجم.. أعتبر ترجمته من أفضل التراجم التي قرأتها.. واضحة ،ميسرة وغير ركيكة على الإطلاق.. كما كان جهده رائع إذ أضاف بعض الهوامش والتعريفات لبعض الاشخاص الذين تم ذكرهم في الكتاب وقد لايكونون معروفين لديك، فتكلف المترجم مشكورا بتوضيح بعض النقاط لأن الكتاب يبدو لي موجه شخصيا للغرب الذين هم على علم ببعض المسميات والتاريخ الاغريقي وشخوصه و و و .
الفصول الأولى جميلة لكني أرى أن الكتاب يضعف من المنتصف حتى قبل الفصل الأخير.. في هذا الكتاب وعلى مدى رحلته المبسطة للتاريخ عرفت أن البشر حين يطلقون العنان لأنفسهم ورغباتهم يصبحون وحوشا.. يتعطشون للملك والثراء ولو كان على حساب الآخرين.. يقتلون.. يفرضون أحكاما مستبدة ولايهمهم إطلاقا طبقاتا لفقراء والضعفاء وكم ستتسبب لهم هذه الاحكام من قمع وطحن ! أول درس من التاريخ أن الإنسان مرعب إذا صب اهتمامه في المال والملك ..
في نظري الكاتب يحتاج إلى نظرة إسلامية أعمق تهذب بعض نظرياته.. هناك بعض وجهات النظر والأفكار التي طرحها لا أتفق معاها إطلاقا وأشعر أن هناك أحكام تطلق من واقعه وبيئته فلاتعُمم.. لا أعرف لمَ لكني فعلا شعرت أنه بحاجة إلى نظرة إسلامية. مثلا في جدول العادات للإنسان شعرت بأن هناك مغالطات مثل النوم لايعتبر سلبيا! إلا إذا كان زائدا عن الحد.. وكذلك المغازلة ليست شيء ايجابي على إطلاقها..
وهناك نقطة نبه لها المترجم أيضا.. يقول ديورانت أن اليهود أعطوا محمد -والنصارى ايضا- شيء مهم لرسالته وكتابه.. يقصد أن رسولنا الكريم اقتبس من التوراة أو من التراث اليهودي.. ولمثل هذا أقول أنه ينظر للأمر بزاوية واحدة ولم يجرب أن يتعمق في النظرة الاسلامية كما تعمق في تاريخ الإغريق! فليس من المعقول أن يكون رجل مثل ويل باحث وقارئ ومؤرخ يعتقد أن القرآن إنما هو اقتباس من التوراة.. القرآن وحي وهذه النظرة أساءت لي وستسيء لكل مسلم.. اليهود والنصارى لم يعطوا شيء لرسولنا الكريم.. القرآن وحي من الله.. واليهود إن كان لايعلم فهم من أشهر الناس في تكتمهم على العلم وحوادث النبوة..
في الكتاب نقطة ذكرها في فصل التاريخ والدين.. أنه قامت حروب على رجال الدين والكنيسة والتشدد ونبذ العقل الذي حصل في العصور الوسطى وهذا مايحدث الآن لدينا.. وإن استمر الوضع أخشى ان يكون الدين لدينا شيء يضيق وليس يوسع.. ولكم أن تلاحظوا الوضع الحالي من كثرة الهجوم على المتدينين وعلى أسلوبهم وأقصد من لمتدينين النوع المتشدد جدا .. لاحظوا كثرة الهجوم مثل مسلسل طاش ماطاش وغيره حتى من بعض الدعاة أنفسهم.. ربما يتطور هذا النقد إلى هجوم شرس فيجب ان يعي رجال الدين ان الدين أوسع من نظرتهم الضيقة وأن لايتحدثوا باسم الدين في كل نظراتهم الشخصية المتشددة .. وإلا سيزداد الهجوم وسينبذ الدين سنون طوال بسبب مافعلوه.. تماما كما حصل في العصور الوسطى والتخلف الكنسي.. وهذا من دروس التاريخ العظيمة..
الدرس الذي يجب أن نستفيد منه هو إصلاحات صولون في أثينا.. إصلاحاته التي أنقذت أثينا من الثورة والدمار والتي لم تستغرق سوا جيلا واحدا! ولذلك يقول ويل : “الآثار التي تحدثها الثورة يمكن تحققها بدونها، من خلال الدفع التدريجي للتطورات الاقتصادية”.. فالثورة ليست دائما حل ..
يسمي ويل الكتاب دروس من التاريخ بينما كان يجب أن يسميه دروس من التاريخ الاوروبي والاغريقي والامريكي .. لأني أجد تجاهل و اغفال شديد لتاريخ الحضارة الاسلامية وركز على التاريخ الاوروبي والامريكي.. ولم يذكر تجربة الدول الاسلامية على الاطلاق ! بينما استمرت دول الخلافة الإسلامية لأكثر من ١٠٠٠ سنة! إجحافه هذا غير معقول..
من ماخرجت به وأراه صحيح جدا من دروس التاريخ أن النظام عندما يورث للأبناء أو للعائلة سيتولد استبداد أو جهل من الحكام أنفسهم.. بينما لا بديل لنظام اختيار الأجدر.. وهو ما أثبت فعاليته عبر التاريخ.. وللحكم الاسلامي في أوله أكبر دليل في الخلافات الراشدة.
قدم لفتة جميلة جدا عن الفن الهابط الذي نراه اليوم وعلاقته بالديموقراطية.. بتعليل منطقي رأيت فيه الكثير من الصحة والاسقاط على الواقع..
الفصل الأخير هو أجمل ما في الكتاب في نظري.. لأنه يطرح تساؤلات واشكاليات عن التقدم .. وهل وضعنا الحالي أفضل من سابقنا ولم في كل مرة نتمنى العودة للماضي وحياة الاجداد ولابطأ مع أننا نعيش فس عالم سرعتته مضاعفة في كل شيء.. الكتاب جدير بقراءة المهتمين بالتاريخ.. لكن الكتاب طبعا عمل بشري بحت يحتوي الكثير من النقص وعدم وجود رؤية أشمل وأكثر حيادية للتاريخ.
كنت قد قررت أن أعطي الكتاب نجمتين .. لكن آخر فصل قلب موازين الكتب واخترت أن أقيمه ب ثلاث نجمات ..
قام ويل وزوجته ارييل بتأليف هذا الكتاب بعد انتهائهم من تأليف ونشر كتاب قصة الحضارة الضخم وكأنه في رحلته عبر التاريخ يقدم دروسا مستفادة وعبر من التاريخ الذي يكرر نفسه بصورته العامة.. يتكون الكتاب من ١٣ فصلا مختلفة الطول.. يعنون الفصول بعامل أو عنصر في حياة الانسان وعلاقته بالتاريخ وما قدم عبر العصور السالفة:
-ألوان من الحيرة
-التاريخ والأرض
-البيولوجيا والتاريخ
-العرق والتاريخ
-الشخصية والتاريخ
-الأخلاق والتاريخ
-الدين والتاريخ
-الاقتصاد والتاريخ
-الاشتراكية والتاريخ
-الحكومة والحرب
-التاريخ والحرب
-التطور والتحلل
-هل التقدم حقيقي
-وينتهي الكتاب بالهوامش..
الفصل الأخير حقيقة هو ما حرضني على التفكير أكثر بين فصول الكتاب.. إذ أنه يقدم تساؤلات كفيلة بجعلك تعيد النظر إلى واقعك وارتباطه بالتاريخ وعلاقته بالمستقبل.. تشكل وجهة نظرك للحضارة من جانب آخر ووجهة نظر تاريخية تؤمن بأن الحضارة تولد وقد تموت أو تركد.. وعملية التقدم هي نقل الحضارة إلى كل جيل عبر التعليم والوعي.. والوراثة في مسألة الحضارة شيء باطل.. فالحضارة لاتورث.
قبل أن أبدي ملاحظاتي على الكتاب أود أن أشكر المترجم.. أعتبر ترجمته من أفضل التراجم التي قرأتها.. واضحة ،ميسرة وغير ركيكة على الإطلاق.. كما كان جهده رائع إذ أضاف بعض الهوامش والتعريفات لبعض الاشخاص الذين تم ذكرهم في الكتاب وقد لايكونون معروفين لديك، فتكلف المترجم مشكورا بتوضيح بعض النقاط لأن الكتاب يبدو لي موجه شخصيا للغرب الذين هم على علم ببعض المسميات والتاريخ الاغريقي وشخوصه و و و .
الفصول الأولى جميلة لكني أرى أن الكتاب يضعف من المنتصف حتى قبل الفصل الأخير.. في هذا الكتاب وعلى مدى رحلته المبسطة للتاريخ عرفت أن البشر حين يطلقون العنان لأنفسهم ورغباتهم يصبحون وحوشا.. يتعطشون للملك والثراء ولو كان على حساب الآخرين.. يقتلون.. يفرضون أحكاما مستبدة ولايهمهم إطلاقا طبقاتا لفقراء والضعفاء وكم ستتسبب لهم هذه الاحكام من قمع وطحن ! أول درس من التاريخ أن الإنسان مرعب إذا صب اهتمامه في المال والملك ..
في نظري الكاتب يحتاج إلى نظرة إسلامية أعمق تهذب بعض نظرياته.. هناك بعض وجهات النظر والأفكار التي طرحها لا أتفق معاها إطلاقا وأشعر أن هناك أحكام تطلق من واقعه وبيئته فلاتعُمم.. لا أعرف لمَ لكني فعلا شعرت أنه بحاجة إلى نظرة إسلامية. مثلا في جدول العادات للإنسان شعرت بأن هناك مغالطات مثل النوم لايعتبر سلبيا! إلا إذا كان زائدا عن الحد.. وكذلك المغازلة ليست شيء ايجابي على إطلاقها..
وهناك نقطة نبه لها المترجم أيضا.. يقول ديورانت أن اليهود أعطوا محمد -والنصارى ايضا- شيء مهم لرسالته وكتابه.. يقصد أن رسولنا الكريم اقتبس من التوراة أو من التراث اليهودي.. ولمثل هذا أقول أنه ينظر للأمر بزاوية واحدة ولم يجرب أن يتعمق في النظرة الاسلامية كما تعمق في تاريخ الإغريق! فليس من المعقول أن يكون رجل مثل ويل باحث وقارئ ومؤرخ يعتقد أن القرآن إنما هو اقتباس من التوراة.. القرآن وحي وهذه النظرة أساءت لي وستسيء لكل مسلم.. اليهود والنصارى لم يعطوا شيء لرسولنا الكريم.. القرآن وحي من الله.. واليهود إن كان لايعلم فهم من أشهر الناس في تكتمهم على العلم وحوادث النبوة..
في الكتاب نقطة ذكرها في فصل التاريخ والدين.. أنه قامت حروب على رجال الدين والكنيسة والتشدد ونبذ العقل الذي حصل في العصور الوسطى وهذا مايحدث الآن لدينا.. وإن استمر الوضع أخشى ان يكون الدين لدينا شيء يضيق وليس يوسع.. ولكم أن تلاحظوا الوضع الحالي من كثرة الهجوم على المتدينين وعلى أسلوبهم وأقصد من لمتدينين النوع المتشدد جدا .. لاحظوا كثرة الهجوم مثل مسلسل طاش ماطاش وغيره حتى من بعض الدعاة أنفسهم.. ربما يتطور هذا النقد إلى هجوم شرس فيجب ان يعي رجال الدين ان الدين أوسع من نظرتهم الضيقة وأن لايتحدثوا باسم الدين في كل نظراتهم الشخصية المتشددة .. وإلا سيزداد الهجوم وسينبذ الدين سنون طوال بسبب مافعلوه.. تماما كما حصل في العصور الوسطى والتخلف الكنسي.. وهذا من دروس التاريخ العظيمة..
الدرس الذي يجب أن نستفيد منه هو إصلاحات صولون في أثينا.. إصلاحاته التي أنقذت أثينا من الثورة والدمار والتي لم تستغرق سوا جيلا واحدا! ولذلك يقول ويل : “الآثار التي تحدثها الثورة يمكن تحققها بدونها، من خلال الدفع التدريجي للتطورات الاقتصادية”.. فالثورة ليست دائما حل ..
يسمي ويل الكتاب دروس من التاريخ بينما كان يجب أن يسميه دروس من التاريخ الاوروبي والاغريقي والامريكي .. لأني أجد تجاهل و اغفال شديد لتاريخ الحضارة الاسلامية وركز على التاريخ الاوروبي والامريكي.. ولم يذكر تجربة الدول الاسلامية على الاطلاق ! بينما استمرت دول الخلافة الإسلامية لأكثر من ١٠٠٠ سنة! إجحافه هذا غير معقول..
من ماخرجت به وأراه صحيح جدا من دروس التاريخ أن النظام عندما يورث للأبناء أو للعائلة سيتولد استبداد أو جهل من الحكام أنفسهم.. بينما لا بديل لنظام اختيار الأجدر.. وهو ما أثبت فعاليته عبر التاريخ.. وللحكم الاسلامي في أوله أكبر دليل في الخلافات الراشدة.
قدم لفتة جميلة جدا عن الفن الهابط الذي نراه اليوم وعلاقته بالديموقراطية.. بتعليل منطقي رأيت فيه الكثير من الصحة والاسقاط على الواقع..
الفصل الأخير هو أجمل ما في الكتاب في نظري.. لأنه يطرح تساؤلات واشكاليات عن التقدم .. وهل وضعنا الحالي أفضل من سابقنا ولم في كل مرة نتمنى العودة للماضي وحياة الاجداد ولابطأ مع أننا نعيش فس عالم سرعتته مضاعفة في كل شيء.. الكتاب جدير بقراءة المهتمين بالتاريخ.. لكن الكتاب طبعا عمل بشري بحت يحتوي الكثير من النقص وعدم وجود رؤية أشمل وأكثر حيادية للتاريخ.
January 16, 2022
This book is over 50 years old. In some ways, the book now lives in the shadows of more recent classics, such as Jared Diamond's "Guns, Germs, and Steel" and Yuval Noah Harari's "21 Lessons for the 21st Century." In these more contemporary books, we are also called to look at the lessons of history. In these books, too, we are called on to be skeptical and hesitant in making sense out of the often nonsense of history. "History is so indifferently rich that a case for almost any conclusion from it can be made by a selection of instances." (p. 97). But each of these books owes something to this book -- Will and Ariel Durant's "The Lessons of History."
In one hundred pages, the authors cover such topics as religion, race, war, economics, decay, and progress. Though the chapters are often no longer than a few pages, the breadth of the analysis is the entirety of human history. Often, the tone of the chapters is unabashedly speculative and whimsical. The prose often reaches for something close to poetry. And through this poetry, we can come to see our own circumstances as the recurrence of an old problem in a new garb.
Perhaps the most contentious issue of the book -- and perhaps the one that makes it the most dated -- is how it deals with human nature. In this book, the recurrence of certain types of events is ascribed to human nature and the human condition. History, the authors write, “is a fragment of biology” (p. 18). Scholars with a more constructivist approach would probably take issue with analyses based on sweeping generalizations about human nature, that our primitive mental hardwiring can be seen as an essential cause for the reoccurrences of history. And yet, we can find sympathetic books in Richard Dawkins’s "The Selfish Gene" and Steven Pinker’s "The Blank Slate". And even modern historians like Yuval Noah Harari ground their understanding of history in the actions of humans as only slightly more evolved primates.
Perhaps it's the greatest value is its last chapter, which casts a skeptical gaze on progress and technology. That skepticism is even more valuable in these times when the internet and social media have unleashed a torrent of unintentional negative externalities in the form of fake news and tribalism. Skeptically, the authors conclude that while decay is a recurrent theme in history, the progress of civilizations can survive through education. “Consider education not as the painful accumulation of facts and dates and reigns...but as the transmission of our mental, moral, technical, and aesthetic heritage as fully as possible to as many as possible” (p. 101).
So, then, why go back to a book written over 50 years ago. One good reason is that the book has withstood the test of time. Though the volume is short (about 100 pages), compact, self-consciously hesitant about its findings, it has withstood the test of time and continues to find its way onto reading lists as varied as scholastic and practical. The book has moments where it is very specifically a product of its time. It worries, for example, about the contest between capitalism and socialism. Yet, its very datedness gives it value as a lesson in trying to deal with contemporary problems through a historical gaze. It offers us a chance to back-test two historians' attempts to make sense of their modern times through history. Their insights, while highly qualified, seems relevant to our current moment.
Finally, in its style, the book offers a modern example of how scholars might try to attempt to come up with their own lessons. Most chapters are only a few pages, the whole book is about one hundred pages, and the book manages to make its points with minimal amounts of references.
Sometimes for taking on big questions of our time, we don't need overly complicated tools. We can leave our extensive reading and numerous references in the background as we apply our knowledge in a concise and humble way. Perhaps that is a historical lesson from this book too.
If we apply our deep knowledge in a concise and humble way, perhaps our own words can survive for fifty years.
In one hundred pages, the authors cover such topics as religion, race, war, economics, decay, and progress. Though the chapters are often no longer than a few pages, the breadth of the analysis is the entirety of human history. Often, the tone of the chapters is unabashedly speculative and whimsical. The prose often reaches for something close to poetry. And through this poetry, we can come to see our own circumstances as the recurrence of an old problem in a new garb.
Perhaps the most contentious issue of the book -- and perhaps the one that makes it the most dated -- is how it deals with human nature. In this book, the recurrence of certain types of events is ascribed to human nature and the human condition. History, the authors write, “is a fragment of biology” (p. 18). Scholars with a more constructivist approach would probably take issue with analyses based on sweeping generalizations about human nature, that our primitive mental hardwiring can be seen as an essential cause for the reoccurrences of history. And yet, we can find sympathetic books in Richard Dawkins’s "The Selfish Gene" and Steven Pinker’s "The Blank Slate". And even modern historians like Yuval Noah Harari ground their understanding of history in the actions of humans as only slightly more evolved primates.
Perhaps it's the greatest value is its last chapter, which casts a skeptical gaze on progress and technology. That skepticism is even more valuable in these times when the internet and social media have unleashed a torrent of unintentional negative externalities in the form of fake news and tribalism. Skeptically, the authors conclude that while decay is a recurrent theme in history, the progress of civilizations can survive through education. “Consider education not as the painful accumulation of facts and dates and reigns...but as the transmission of our mental, moral, technical, and aesthetic heritage as fully as possible to as many as possible” (p. 101).
So, then, why go back to a book written over 50 years ago. One good reason is that the book has withstood the test of time. Though the volume is short (about 100 pages), compact, self-consciously hesitant about its findings, it has withstood the test of time and continues to find its way onto reading lists as varied as scholastic and practical. The book has moments where it is very specifically a product of its time. It worries, for example, about the contest between capitalism and socialism. Yet, its very datedness gives it value as a lesson in trying to deal with contemporary problems through a historical gaze. It offers us a chance to back-test two historians' attempts to make sense of their modern times through history. Their insights, while highly qualified, seems relevant to our current moment.
Finally, in its style, the book offers a modern example of how scholars might try to attempt to come up with their own lessons. Most chapters are only a few pages, the whole book is about one hundred pages, and the book manages to make its points with minimal amounts of references.
Sometimes for taking on big questions of our time, we don't need overly complicated tools. We can leave our extensive reading and numerous references in the background as we apply our knowledge in a concise and humble way. Perhaps that is a historical lesson from this book too.
If we apply our deep knowledge in a concise and humble way, perhaps our own words can survive for fifty years.
October 18, 2015
What a thoroughly disagreeable book. Filled with conclusory opinionated claptrap unsupported by historical evidence. Racist and homophobic.
For example, "only the man who is below the average in economic ability desires equality" or "All strong characters and peoples are race conscious, and are instinctively averse to marriage outside their own racial group." or "...sin had flourished in every age...Even our generation has not yet rivaled the popularity of homosexualism in ancient Greece or Rome...". or ..."intelligence is perpetually retarted by the fertility of the simple."
It goes one and and on and on, notwithstanding the fact that text is only 102 pages.
Totally puts the lie to the authors' statement in the Preface in which they state that "our aim is not originality but inclusiveness; we offer a survey of human experience, not a personal revelation."
While it is true they are not "original" (there are lots of fuzzy thinking bigots in the world) they are certainly not inclusive and the "personal revelation" they do, in fact, reveal is ugly and repulsive.
For example, "only the man who is below the average in economic ability desires equality" or "All strong characters and peoples are race conscious, and are instinctively averse to marriage outside their own racial group." or "...sin had flourished in every age...Even our generation has not yet rivaled the popularity of homosexualism in ancient Greece or Rome...". or ..."intelligence is perpetually retarted by the fertility of the simple."
It goes one and and on and on, notwithstanding the fact that text is only 102 pages.
Totally puts the lie to the authors' statement in the Preface in which they state that "our aim is not originality but inclusiveness; we offer a survey of human experience, not a personal revelation."
While it is true they are not "original" (there are lots of fuzzy thinking bigots in the world) they are certainly not inclusive and the "personal revelation" they do, in fact, reveal is ugly and repulsive.
September 14, 2024
این کتاب رو امروز به صورت صوتی گوش دادم و تعریف ها و تمجید هایی که از ویل و همسرش آریل دورانت میشد ایمان آوردم.
کتاب در چندین فصول منظم و به نوعی با توجه به وقایع خطی و شکل دهنده جهان تشکیل شده که ضمن اعلام داشتن موارد مهم و شکل دهندهی جامعه و انسان با قلمی جذاب شمارو با حکایت های تاریخی و نقد بر نوع مکتوب شدن اون ها همراه میکنه.
لازم به ذکر هست که این کتاب با این حجم بسیار کم دنیایی از تاریخ رو پیشروی شما قرار خواهد داد.
تاریخ نه علم است و نه فلسفه، بلکه هنر است که در بیشتر مواقع با تعصب نگاشته شدهاست.
کتاب در چندین فصول منظم و به نوعی با توجه به وقایع خطی و شکل دهنده جهان تشکیل شده که ضمن اعلام داشتن موارد مهم و شکل دهندهی جامعه و انسان با قلمی جذاب شمارو با حکایت های تاریخی و نقد بر نوع مکتوب شدن اون ها همراه میکنه.
لازم به ذکر هست که این کتاب با این حجم بسیار کم دنیایی از تاریخ رو پیشروی شما قرار خواهد داد.
تاریخ نه علم است و نه فلسفه، بلکه هنر است که در بیشتر مواقع با تعصب نگاشته شدهاست.
July 12, 2021
يعرض ديورانت بعض الأفكار العامة عن التاريخ و تأثره ببعض العوامل كالبيولوجيا والأخلاق والدين والأقتصاد
!! الأفكار في معظمها جيدة لكن بعض الأفكار تعكس انحيازاته فهو مثلا يرى أن إسرائيل دولة حضارية تغلبت على عوائق كثيرة طبيعية و بشرية
!! الأفكار في معظمها جيدة لكن بعض الأفكار تعكس انحيازاته فهو مثلا يرى أن إسرائيل دولة حضارية تغلبت على عوائق كثيرة طبيعية و بشرية
Shelved as 'dnf'
March 6, 2022Always difficult to say whether it makes sense to read such an old book about human history. I enjoyed it in the beginning, but soon some doubts crept in. At some point it became a back and forth between enjoying and disliking the text; nicely illustrated by the following paragraph:
What a rollercoaster. I think the main problem here is just that this is a book written by old people with a dated perspective.
I could look past this— to some extent. But a book of merely 120 pages of course is not going to provide a comprehensive overview of human history. And this is also not what this book is about. It’s about what we have learned from all of it (hence the title). And I’m not sure it makes sense for me to read such a book when it was written by someone that, in my humble opinion, doesn’t understand human nature. This table here of positive and negative human instincts was the nail in the coffin:
DNF at 24%
I did read the last chapter, though, because a GR-friend of mine said it would be good; and it was. But I think I’d prefer to read a book written by someone with a more modern view on humanity and human history.
Intellect is therefore a vital force in history, but it can also be a dissolvent and destructive power. Out of every hundred new ideas ninety-nine or more will probably be inferior to the traditional responses which they propose to replace. No one man, however brilliant or well-informed, can come in one lifetime to such fullness of understanding as to safely judge and dismiss the customs or institutions of his society, for these are the wisdom of generations after centuries of experiment in the laboratory of history. A youth boiling with hormones will wonder why he should not give full freedom to his sexual desires; and if he is unchecked by custom, morals, or laws, he may ruin his life before he matures sufficiently to understand that sex is a river of fire that must be banked and cooled by a hundred restraints if it is not to consume in chaos both the individual and the group.
What a rollercoaster. I think the main problem here is just that this is a book written by old people with a dated perspective.
I could look past this— to some extent. But a book of merely 120 pages of course is not going to provide a comprehensive overview of human history. And this is also not what this book is about. It’s about what we have learned from all of it (hence the title). And I’m not sure it makes sense for me to read such a book when it was written by someone that, in my humble opinion, doesn’t understand human nature. This table here of positive and negative human instincts was the nail in the coffin:
DNF at 24%
I did read the last chapter, though, because a GR-friend of mine said it would be good; and it was. But I think I’d prefer to read a book written by someone with a more modern view on humanity and human history.
May 18, 2018
ظاهرا دورانت ها این کتاب را در ج��یان بازخوانی "تاریخ تمدن" نگاشته اند و به بررسی تاریخ در پیوند با موضوعاتی از قبیل زمین، اخلاق، دین، اقتصاد و ... و تاثیر این مسائل بر تاریخ و بالعکس پرداخته اند و در نهایت رشد و زوال و پیشرفت انسان و تمدن در گذرگاه زمان و تاریخ را واکاوی کرده اند
اگر مثل من تاریخ تمدن را نخوانده اید و مطمئن هم نیستید که اصولا روزی آن اثر را خواهید خواند یا خیر شاید این کتاب، به عنوان پیش درآمد یا دست کم چکیده ای از دیدگاه های یکی از فیلسوفان و محققان بزرگ، گزینه مناسبی باشد
البته برای من در حکم یک کتاب شکوهمند و فوق العاده نبود اما خب جملات و مطالب ارزشمند و تامل برانگیزی در آن مطرح شده بود که حتما و حتما ارزش یکبار خوانده شدن را خواهد داشت. [خودم هم بعدها باید یک بار دیگر مرورش کنم] اما عنوانِ کتاب شاید جالب تر از هر مساله ای باشد : "درس های تاریخ" که همزمان موضوعی ست هم جدی و هم به گمانم شوخی! به راستی چقدر از تاریخ درس گرفته شده و می شود؟؟؟
به قول خود ویل دورانت تاریخ تکرار می شود، تاریخ در مقیاسی وسیع تر تکرار می شود...
و اصولا اگر از تاریخ درس گرفته می شد آیا باز هم چنین خونسرد و جدی و بی رحم تکرار می شد؟
اگر مثل من تاریخ تمدن را نخوانده اید و مطمئن هم نیستید که اصولا روزی آن اثر را خواهید خواند یا خیر شاید این کتاب، به عنوان پیش درآمد یا دست کم چکیده ای از دیدگاه های یکی از فیلسوفان و محققان بزرگ، گزینه مناسبی باشد
البته برای من در حکم یک کتاب شکوهمند و فوق العاده نبود اما خب جملات و مطالب ارزشمند و تامل برانگیزی در آن مطرح شده بود که حتما و حتما ارزش یکبار خوانده شدن را خواهد داشت. [خودم هم بعدها باید یک بار دیگر مرورش کنم] اما عنوانِ کتاب شاید جالب تر از هر مساله ای باشد : "درس های تاریخ" که همزمان موضوعی ست هم جدی و هم به گمانم شوخی! به راستی چقدر از تاریخ درس گرفته شده و می شود؟؟؟
به قول خود ویل دورانت تاریخ تکرار می شود، تاریخ در مقیاسی وسیع تر تکرار می شود...
و اصولا اگر از تاریخ درس گرفته می شد آیا باز هم چنین خونسرد و جدی و بی رحم تکرار می شد؟
October 14, 2016
‘History repeats itself’, ‘Those who don’t learn from history are forced to repeat it’ – these are two of the quips about which I had been curious for so long. Is it possible that we humans are living a cycle all through our lives? Are we repeating the same things, events and experiences that our ancestors once went through? Are we humans, so-called most intelligent species of this planet, so inept at learning from our past that we go through the same pains and pleasures, events and experiences that keep staring at our face from the annals?
I was seeking answers to these questions and when Amazon ‘recommended’ this book to me, I gladly accepted. Will and Ariel Durant, the author couple, are renowned for their contribution to the field of History and ‘The Story of Civilization’, a series of eleven volumes in Western history, is their magnum opus. And, when they offer to summarize all their learning in a little book, you can’t help grabbing the same with both hands. I am glad I did.
In this book, Will and Ariel, categorize lessons of the past under various faculties. The evolution of mankind, the overcoming of geological obstacles, the biological evolution and multiplication into innumerable life forms, racial and ethnic diversities, the development of our ethics and morals, the loosening grip of religion on our conscience, growth of economics, socialism, wars and the various forms of governments. They end the book by discussing whether we have progressed by learning our lessons wisely from our past or are we running around in circles. The whole book makes not just an interesting read but worthy of some deep contemplation too.
The book is written in a plain, pragmatic and unostentatious manner. They don’t claim to know it all, but acknowledge that history is just a collection of varying perspectives, depending on our cultural, religious, social background and understanding. Also, they present a neutral stance on our past, without nurturing a tender nostalgia for our past while having bleak fears about the future, or going gaga about the modern times while dismissing the past as full of darkness and barbaric beings.
The past is full of lessons for those who want to learn, and the lessons are neither hard, nor bitter. We get what we seek from our past. If you’re looking for hope, it is full of it. If you are pessimistic about human history, then past offers an abundance of excuses for that too. It is all up to us to wisely choose lessons that suit us, learn from them, use the wisdom to sail through our present, while building a rich heritage for the future generations for whom we will soon be pages of history.
A lovely introduction into the various facets of human history and a book that no history-buff should miss!
I was seeking answers to these questions and when Amazon ‘recommended’ this book to me, I gladly accepted. Will and Ariel Durant, the author couple, are renowned for their contribution to the field of History and ‘The Story of Civilization’, a series of eleven volumes in Western history, is their magnum opus. And, when they offer to summarize all their learning in a little book, you can’t help grabbing the same with both hands. I am glad I did.
In this book, Will and Ariel, categorize lessons of the past under various faculties. The evolution of mankind, the overcoming of geological obstacles, the biological evolution and multiplication into innumerable life forms, racial and ethnic diversities, the development of our ethics and morals, the loosening grip of religion on our conscience, growth of economics, socialism, wars and the various forms of governments. They end the book by discussing whether we have progressed by learning our lessons wisely from our past or are we running around in circles. The whole book makes not just an interesting read but worthy of some deep contemplation too.
The book is written in a plain, pragmatic and unostentatious manner. They don’t claim to know it all, but acknowledge that history is just a collection of varying perspectives, depending on our cultural, religious, social background and understanding. Also, they present a neutral stance on our past, without nurturing a tender nostalgia for our past while having bleak fears about the future, or going gaga about the modern times while dismissing the past as full of darkness and barbaric beings.
The past is full of lessons for those who want to learn, and the lessons are neither hard, nor bitter. We get what we seek from our past. If you’re looking for hope, it is full of it. If you are pessimistic about human history, then past offers an abundance of excuses for that too. It is all up to us to wisely choose lessons that suit us, learn from them, use the wisdom to sail through our present, while building a rich heritage for the future generations for whom we will soon be pages of history.
A lovely introduction into the various facets of human history and a book that no history-buff should miss!
August 29, 2011
I'm giving this book a high rating no because I agree with it. But it is important to see where historiography was at in the 60's. Durants' main point is that the strong,tenacious, breeding society will win the day and that the world will only unite as one when aliens attack us. This is the antithesis of what Jesus taught. Also Gandhi. They also say the monarchy is the most stable successful form of government and that the church is important only because it serve as a personal behavior moderator and a societal babysitter. They put no importance in spirituality, forgiveness or hope. What a bleak picture they paint for the world. The frightening thing is that this is what history teaches. I do like the chapter they write explaining social Darwinism. They make the case for it pretty well and the person who read the book before me ate it up. Highlighted lines everywhere. Scary. But the Durants end the chapter with a short plea to treat each individual based on their merits. But since they seem so Darwinian in their view of humanity I don't see why they would try to distance themselves fromthe social application of his work. They do it weakly. Historiographers need to read this. It's part of our heritage as historians. I'm grateful I was not taught to think this way in graduate school although I got some of it growing up at home and in certain religious interpretations obsessed with knowing who could wield God's power and who could not based on inheritance. My educators (church and school) encouraged me to hold tightly to ideals of humane living, tolerance, and hope for a better future. If I had the Durants as teachers, I'd slit my wrists.
September 17, 2019
Pultizer Prize-winning historians Will and Ariel Durant spent their entire lives studying and writing about history. The Lessons of History is a distillation of all of their works and lessons learned in one, short 120-pages book. They presented a crux on how history events are affected/related by/with several factors/themes. The factors/themes include biology, race, morals, religion, economics, government and war and several examples were quoted to support their conclusion. It's short, concise, profound and poetic in parts. What follows is some of my favorite takeaways from the book:
1. So the conservative who resists change is as valuable as the radical who proposes it — perhaps as much more as the roots are more vital than grafts. It is good that new ideas should be heard, for the sake of the few that can be used; but it is also good that new ideas should be compelled to go through the mill of objection, opposition, and contumely; this is the trial heat which innovations must survive before being allowed to enter the human race. It is good that the old should resist the young, and that the young should prod the old; out of this tension, as out of the strife of the sexes and the classes, comes a creative tensile strength, a stimulated development, a secret and basic unity and movement of the whole.
2. Democracy is the most difficult of all forms of government, since it requires the widest spread of intelligence, and we forgot to make ourselves intelligent when we made ourselves sovereign. Education has spread, but intelligence is perpetually retarded by the fertility of the simple. A cynic remarked that "you mustn't enthrone ignorance just because there is so much of it." However, ignorance is not long enthroned, for it lends itself to the manipulation by the forces that mold public opinion. It may be true, as Lincoln supposed, that "you can't fool all the people all the time," but you can fool enough of them to rule a large country.
3. Since inequality grows in an expanding economy, a society may find itself divided between a cultured minority and a majority of men and women too unfortunate by nature or circumstance to inherit or develop standards of excellence and taste. As this majority grows it acts as a cultural drag upon the minority; its ways of speech, dress, recreation, feeling, judgment, and thought spread upward, and internal barbarization by the majority is part of the price that the minority pays for its control of educational and economic opportunity.
4. Our knowledge of any past event is always incomplete, probably inaccurate, beclouded by ambivalent evidence and biased historians, and perhaps distorted by our own patriotic or religious partisanship. Most history is guessing, and the rest is prejudice.
1. So the conservative who resists change is as valuable as the radical who proposes it — perhaps as much more as the roots are more vital than grafts. It is good that new ideas should be heard, for the sake of the few that can be used; but it is also good that new ideas should be compelled to go through the mill of objection, opposition, and contumely; this is the trial heat which innovations must survive before being allowed to enter the human race. It is good that the old should resist the young, and that the young should prod the old; out of this tension, as out of the strife of the sexes and the classes, comes a creative tensile strength, a stimulated development, a secret and basic unity and movement of the whole.
2. Democracy is the most difficult of all forms of government, since it requires the widest spread of intelligence, and we forgot to make ourselves intelligent when we made ourselves sovereign. Education has spread, but intelligence is perpetually retarded by the fertility of the simple. A cynic remarked that "you mustn't enthrone ignorance just because there is so much of it." However, ignorance is not long enthroned, for it lends itself to the manipulation by the forces that mold public opinion. It may be true, as Lincoln supposed, that "you can't fool all the people all the time," but you can fool enough of them to rule a large country.
3. Since inequality grows in an expanding economy, a society may find itself divided between a cultured minority and a majority of men and women too unfortunate by nature or circumstance to inherit or develop standards of excellence and taste. As this majority grows it acts as a cultural drag upon the minority; its ways of speech, dress, recreation, feeling, judgment, and thought spread upward, and internal barbarization by the majority is part of the price that the minority pays for its control of educational and economic opportunity.
4. Our knowledge of any past event is always incomplete, probably inaccurate, beclouded by ambivalent evidence and biased historians, and perhaps distorted by our own patriotic or religious partisanship. Most history is guessing, and the rest is prejudice.
July 11, 2009
A Curiosity.
I liked it, not because I agreed with it, but because
it is such a rarity and an oddity.
How often are historians brave enough or rash enough to
take on the job/challenge of offering "a survey of human experience"
as Will and Ariel Durant say in their preface.
Even if you disagree with or query their views, it makes you wonder what you yourself believe and think and whether you can justify it with facts and figures.
You may not agree with much of this book, or then you may.
But you will be stimulated by and alerted to everything it says because of the aims the authors have set themselves.
My copy is scrawled with notes and underlinings, exclamation marks and mini-essays. I am as curious to reread it for these as I am for the printed text.
How much have I changed???
I liked it, not because I agreed with it, but because
it is such a rarity and an oddity.
How often are historians brave enough or rash enough to
take on the job/challenge of offering "a survey of human experience"
as Will and Ariel Durant say in their preface.
Even if you disagree with or query their views, it makes you wonder what you yourself believe and think and whether you can justify it with facts and figures.
You may not agree with much of this book, or then you may.
But you will be stimulated by and alerted to everything it says because of the aims the authors have set themselves.
My copy is scrawled with notes and underlinings, exclamation marks and mini-essays. I am as curious to reread it for these as I am for the printed text.
How much have I changed???
October 7, 2020
Der Titel sagt eigentlich schon worauf das Buch hinaus will: Die Autoren fassen die 5000 Jahre Menschheitsgeschichte auf vergleichsweise wenigen Seiten zusammen und kategorisieren dabei die Geschichte in verschiedenen Bereichen wie "Rasse", Moral oder Krieg.
Ist es möglich, dass "Geschichte sinnlos ist", dass sie uns nichts lehrt und dass die unermessliche Vergangenheit nur das mühsame Einstudieren der Fehler war, die die Zukunft auf einer größeren Bühne und in größerem Maßstab zu machen bestimmt ist?
Lustiger Weise hatte ich heute eine kurze Diskussion über Geschichte. Geschichte ist für viele staubtrocken, unlustig und zu fad. Viele denken, dass es sich nur um Fakten handelt, dabei ist es noch so viel mehr! Es ist nicht nur so, dass man aus vergangenem lernen kann, sondern es gibt auch Hoffnung auf die Zukunft, auf eine bessere Welt. Ich liebe wie das Buch abschließt und die Geschichte als Erbe und Wachstum, etwas worauf Mensch stolz sein kann, bezeichnet.
Ich wünschte mir wirklich sehr, dass man an der Schule Geschichte nicht mehr nach Chronologie unterrichten würde, sondern nach anderen Kriterien wie in diesem Buch zusammengefasst. Das würde so vieles im Unterricht ändern und viel mehr Interesse wecken.
Unser Ziel ist nicht Originalität, sondern Inklusivität
Ich hatte richtig viel Spaß beim Lesen und habe das Buch in wenigen Stunden durchgelesen. Man muss im Kopf behalten, dass diese Version die Erstveröffentlichung von 1968 ist, somit natürlich nicht mehr alles korrekt ist und manches sogar schon sehr altmodisch wirkt. Aber trotz allem kann man aus den verschiedenen Interpretationen und Sichtweisen einiges lernen.
Es war mehr wie eine Zusammenfassung der Geschichte mit Kommentaren von einem alten Professor, der vor Begeisterung der Geschichte strotzt und hier und da Anekdoten zu erzählen hat.
Für professionelle Kenner der Menschheitsgeschichte mag dieses Buch nicht ausreichend sein, weil es einfach zu kurz ist um tiefer in die Materie einzudringen. Aber für jemand wie mich, der von der Geschichte fasziniert ist, bereits einiges kennt, aber noch lange kein Profi ist, war das genau richtig. Ich konnte gerade noch dem roten Faden folgen und war sehr amüsiert von seiner literarischen Reise durch die Menschheit.
** Dieses Buch wurde mir über NetGalley als E-Book zur Verfügung gestellt **
Ist es möglich, dass "Geschichte sinnlos ist", dass sie uns nichts lehrt und dass die unermessliche Vergangenheit nur das mühsame Einstudieren der Fehler war, die die Zukunft auf einer größeren Bühne und in größerem Maßstab zu machen bestimmt ist?
Lustiger Weise hatte ich heute eine kurze Diskussion über Geschichte. Geschichte ist für viele staubtrocken, unlustig und zu fad. Viele denken, dass es sich nur um Fakten handelt, dabei ist es noch so viel mehr! Es ist nicht nur so, dass man aus vergangenem lernen kann, sondern es gibt auch Hoffnung auf die Zukunft, auf eine bessere Welt. Ich liebe wie das Buch abschließt und die Geschichte als Erbe und Wachstum, etwas worauf Mensch stolz sein kann, bezeichnet.
Ich wünschte mir wirklich sehr, dass man an der Schule Geschichte nicht mehr nach Chronologie unterrichten würde, sondern nach anderen Kriterien wie in diesem Buch zusammengefasst. Das würde so vieles im Unterricht ändern und viel mehr Interesse wecken.
Unser Ziel ist nicht Originalität, sondern Inklusivität
Ich hatte richtig viel Spaß beim Lesen und habe das Buch in wenigen Stunden durchgelesen. Man muss im Kopf behalten, dass diese Version die Erstveröffentlichung von 1968 ist, somit natürlich nicht mehr alles korrekt ist und manches sogar schon sehr altmodisch wirkt. Aber trotz allem kann man aus den verschiedenen Interpretationen und Sichtweisen einiges lernen.
Es war mehr wie eine Zusammenfassung der Geschichte mit Kommentaren von einem alten Professor, der vor Begeisterung der Geschichte strotzt und hier und da Anekdoten zu erzählen hat.
Für professionelle Kenner der Menschheitsgeschichte mag dieses Buch nicht ausreichend sein, weil es einfach zu kurz ist um tiefer in die Materie einzudringen. Aber für jemand wie mich, der von der Geschichte fasziniert ist, bereits einiges kennt, aber noch lange kein Profi ist, war das genau richtig. Ich konnte gerade noch dem roten Faden folgen und war sehr amüsiert von seiner literarischen Reise durch die Menschheit.
** Dieses Buch wurde mir über NetGalley als E-Book zur Verfügung gestellt **
March 26, 2025
درسهای تاریخ کتاب مختصریه که ویل و آریل دورانت بعد از تموم کردن مجموعهی عظیم تاریخ تمدن نوشتن. دورانتها توی این کتاب سعی کردن نکات کوتاه و مهمی در مورد تاریخ و عوامل اثرگذار بر اون بیان کنن. مثل رابطه تاریخ و جنگ، اقتصاد، سوسیالیسم، اقتصاد، دین، اخلاق و...
ساختار کتاب جوری نیست که برای هر جملهی خودش مقدمهچینی کنه و توضیح بده. بیشتر به این صورته که دورانتها دارن نتایج تحقیقات و نوشتهها و بعضی وقتها، اندیشههای خودشون رو توی متن میگنجونن. با این حال نباید از این کتاب توقع یک کتاب تاریخی کامل رو داشته باشید. درسهای تاریخ برای این موضوع نوشته نشده بلکه بیشتر نقش یه دروازه یا پل رو داره که سوالاتی رو توی ذهن شما به وجود میاره و شما رو برای خوندن مجموعه تاریخ تمدن آماده میکنه.
کتاب یه فصلی داره به نام «آیا پیشرفت واقعیت دارد؟» که این فصل رو میشه نتیجهی مطالب کتاب در نظر گرفت. توی این فصل دورانتها سوالی رو مطرح میکنن که آیا دنیا جای بهتری نسبت به قبل شده و پیشرفتی در تمدن بشری صورت گرفته یا نه. اوایل فصل این شکلیه که انگار میخوان بگن اینطوری نیست و دنیا زیاد هم خوب نیست اما از اواسط فصل ورق رو برمیگردونن و در دفاع پیشرفت صحبتهای جالبی میکنن.
"برای ناآسوده بودن چنان ظرفیتی داریم که هر اندازه هم که بر مشکلات خود غلبه کنیم، و هر اندازه هم که آرمانهایمان تحقق پذیرد، باز برای اینکه «بیچارهای بزرگ» باشیم بهانه��ی پیدا خواهیم کرد."
دورانتها دفاعیه خودشون رو با این جمله آغاز میکنن و بعد از بیان نظراتشون، به چنین نتیجهای میرسن:
"نیکبخت کسی است که، پیش از مردنش، هر اندازه که بتواند از میراث تمدن توشه برگیرد و آن را به فرزندانش منتقل کند. چنین کسی، تا واپسین دم زندگی، از این میراث پایانناپذیر که در دسترسش بوده است سپاسگزار است و میداند که این، سرچشمهی کمال و حیات جاودان انسان است."
من هم نسخه نشر علمی و فرهنگی در دسترسم بود هم نسخه نشر ققنوس و توصیه میکنم ترجمهی علمی و فرهنگی رو بخونید.
بریم واسه تاریخ تمدن🥸
ساختار کتاب جوری نیست که برای هر جملهی خودش مقدمهچینی کنه و توضیح بده. بیشتر به این صورته که دورانتها دارن نتایج تحقیقات و نوشتهها و بعضی وقتها، اندیشههای خودشون رو توی متن میگنجونن. با این حال نباید از این کتاب توقع یک کتاب تاریخی کامل رو داشته باشید. درسهای تاریخ برای این موضوع نوشته نشده بلکه بیشتر نقش یه دروازه یا پل رو داره که سوالاتی رو توی ذهن شما به وجود میاره و شما رو برای خوندن مجموعه تاریخ تمدن آماده میکنه.
کتاب یه فصلی داره به نام «آیا پیشرفت واقعیت دارد؟» که این فصل رو میشه نتیجهی مطالب کتاب در نظر گرفت. توی این فصل دورانتها سوالی رو مطرح میکنن که آیا دنیا جای بهتری نسبت به قبل شده و پیشرفتی در تمدن بشری صورت گرفته یا نه. اوایل فصل این شکلیه که انگار میخوان بگن اینطوری نیست و دنیا زیاد هم خوب نیست اما از اواسط فصل ورق رو برمیگردونن و در دفاع پیشرفت صحبتهای جالبی میکنن.
"برای ناآسوده بودن چنان ظرفیتی داریم که هر اندازه هم که بر مشکلات خود غلبه کنیم، و هر اندازه هم که آرمانهایمان تحقق پذیرد، باز برای اینکه «بیچارهای بزرگ» باشیم بهانه��ی پیدا خواهیم کرد."
دورانتها دفاعیه خودشون رو با این جمله آغاز میکنن و بعد از بیان نظراتشون، به چنین نتیجهای میرسن:
"نیکبخت کسی است که، پیش از مردنش، هر اندازه که بتواند از میراث تمدن توشه برگیرد و آن را به فرزندانش منتقل کند. چنین کسی، تا واپسین دم زندگی، از این میراث پایانناپذیر که در دسترسش بوده است سپاسگزار است و میداند که این، سرچشمهی کمال و حیات جاودان انسان است."
من هم نسخه نشر علمی و فرهنگی در دسترسم بود هم نسخه نشر ققنوس و توصیه میکنم ترجمهی علمی و فرهنگی رو بخونید.
بریم واسه تاریخ تمدن🥸
September 25, 2024
(هل نعلم حقا ماذا مضى؟ ما الأحداث التي وقعت بالفعل؟ أم أن التاريخ عبارة عن مجموعة من الخرافات لا يمكننا الإتفاق عليها ؟ )
عِلمنا عن الأحداث الماضية دائماً ناقص وغير دقيق في أغلب الحالات.. ومشوش بالأدلة المتضاربة والمؤرخين المتحيزين، وربما يكون مشوهاً أيضاً بنحيازاتنا وتعصباتنا الدينية والوطنية..
من خلال هذا الكتاب يتساءل الكاتب عما يمكن للتاريخ أن يعرضه لنا عن طبيعة البشر وسلوكهم وآفاق مستقبلهم وذلك تحت عدة عناوين منها:
♡ التاريخ والأرض
(التاريخ خاضع للجيولوجيا)، فقد تُدفن حضارات تحت الرمال فقط لعدم هطول أمطار كافية كما حدث في وسط آسيا أو تنغمر وسط الغابات إذا هطلت أمطار غزيرة كما حدث في وسط أمريكا ..ولكن خارطة الحضارة تتغير الآن ويضعف تأثير العوامل الجغرافية كلما تطورت التكنولوجيا ..و يرى الكاتب أن "وحده خيال القادة ومبادراتهم والجهد الدؤوب الذي يبذله اتباعهم هي العوامل الوحيده القادرة على إقامة حضارة في مواجهة الآلاف من العوامل والمصاعب الطبيعية والبشرية .. فالبشر لا الأرض هم الذين يخلقون الحضارة
♡ التاريخ والبيولوجيا
يعلمنا التاريخ ثلاث دروس بيولوجية هى:
▪︎الدرس البيولوجي الأول: ( أن الحياة منافسة) ..
فنحن خاضعون لعملية التطور .. خاضعون لصراع من أجل البقاء ولصلاحية قانون البقاء للأصلح .
▪︎الدرس البيولوجي الثاني: ( أن الحياة انتقاء) ..
فبعض الكائنات تنجح وبعضها يفشل فى الصراع من أجل البقاء، فنحن جميعاً لا نولد أحراراً ولا متساويين .. نحن محكومون بموروثنا الجسدي والنفسي ومحكومون بعادات وتقاليد جماعتنا ... متفاوتون بشدة في ما وهبنا من صحة وقوة جسدية ومن قدراتنا الذهنية وصفاتنا الشخصية وليس التفاوت طبيعياً وفطرياً فحسب بل إنه ينمو مع زيادة تعقيد الحضارات.. فالطبيعة تسخر من اجتماع الحرية والمساواة لأن الحرية والمساواة حتماً ودائماً عدوان لدودان متى عم أحدهما انحصر الآخر ..
اترك الناس أحرارا و ستتضاعف تفاوتاتهم الطبيعية ولتحقيق السيطرة على نمو التفاوت بين الأفراد يجب التضحية بالحرية.
▪︎الدرس البيولوجي الثالث: (أن الحياة يجب أن تتكاثر) فالطبيعة لا تعبأ بالكائنات التى لا يمكنها أن تتكاثر بوفرة... فمعدلات الولادة يمكنها أن تفعل ما تفعله الحروب من تحديد مصير الديانات والمعتقدات
♡ التاريخ والعرق
فند الكاتب الإدعاء بأن (الجنس الآري بطبيعته متفوق على باقي الأجناس) قائلاً:
إن دور العرق في التاريخ دور تمهيدي أكثر من كونه دوراً خلاقاً .. وأن دراسة التاريخ تعلمنا أن الحضارة منتج يحتاج إلى تعاون الجميع وأن كل الناس تقريباً قد أسهموا في تكوينه.
♡ الشخصيات والتاريخ
لا تُبني المجتمعات على الفضائل والمثل العليا، ولكن تُبني على طباع البشر ..فالمحافظ الذي يقاوم التغيير مهم للمجتمع مثله مثل الراديكالي الذي يسعى لتغييره، بل قد يكون أكثر أهمية منه.. كما تكون الجذور أهم للشجرة وأكثر حيوية من الجذوع فمن الجيد أن تسمع الآراء الجديدة حتى تأخذ الأفكار القليلة منها القابلة للتنفيذ والاستخدام، ومن الجيد أيضاً أن تتعرض هذه الأفكار الجديدة لطواحين الرفض والاعتراض والمقاومة فهذه العوامل تقف بمثابة إختبار حراري للأفكار قبل أن يُسمح لها أن تدخل على العرق البشري، فمن المفيد والجيد أن يقاوم الكبار الصغار وأن يندفع الجيل الأصغر في وجه الجيل الأكبر منها، فبين هذا الشد والجذب تخرج قوه خلاقة جاذبة .
♡ الأخلاق والتاريخ
يجب علينا أن نتذكر أن التاريخ الذي نكتبه مختلف إلى حد كبير عن التاريخ الذي نعيشه، فالمؤرخون يكتبون الأحداث الاستثنائيه لأنها مثيرة.. لأنها استثنائية!.. و يؤكد لنا التاريخ أن الحضارات تضمحل في العادة بعد أن يبدأ الاضمحلال الأخلاقي .
♡ الدين والتاريخ
التعنت الدينى وإنكار الدين كلية يتبادلان الأماكن في تفاعل مشترك دائم بينهما على مدار التاريخ.. فعلى العموم يحكم الدين والتعنت عندما تكون سلطة القانون والدولة ضعيفة ولا تستطيع أن تتحمل عبء تماسك المجتمع وترابطه.. وينتشر التشكيك والإلحاد في الفترات التي يكون فيها سيادة القانون وقوة الحكومة تسمحان بتهميش دور الدين والعائلة والقيم الأخلاقية دون أن يهدد ذلك استقرار وثبات المجتمع والدولة .. ويرى الكاتب أن الدين ضروري لحفظ الأخلاق، وأن الاخلاق الفطرية وحدها دون وازع ديني أضعف من أن تقاوم
الوحشية التي تتربص بالحضارة وتظهر في أحلامنا وجرائمنا و حروبنا..
♡ الاقتصاد والتاريخ
تجمُّع الثروات طبيعي وحتمى في أي مجتمع، ويتم كسره من فتره إلى أخرى بإعاده التوزيع الجزئي للثروة سواء كان في إطار سلمى أو عنيف.
♡ نظم الحكم والتاريخ
(أول شروط الحرية هو حدودها ...اجعلها بلا حدود وستغرق في الفوضى) ...
لذا فالوظيفة الأساسية لنظام الحكم هى أن يحافظ على النظام ..ويذكر الكاتب أن (الملكية هي أكثر صورة طبيعية للحكم فهي تحاكى في سلطتها على المجموعة سلطة الأب على الأسرة، ولو أننا سنحكم في هذا الأمر بطول المدة التي حافظت عليها كل صورة للحكم ومدى انتشارها فسنحكم مره أخرى للملكية... فالديمقراطية لم تكن إلا فترات إعياء بالمقارنة بها) .
♡ التاريخ والحرب
الحرب ثابت من ثوابت التاريخ ..و أسباب الحرب هي نفسها أسباب التنافس بين الأفراد : نزعة التملك وحب القتال والكبرياء والرغبة في الطعام وامتلاك الأراضي والمواد الخام والوقود والسيطرة والسيادة .
فالإنسان طبيعته "تنافسية" و دُوَّلة لا بد أن تكون مثله .. ففواصل السلام السائد هذة غير طبيعية واستثنائية وستنتهى قريباً بتغييرات فى توزيع القوة العسكرية، وأن الانتخاب الطبيعي الآن يعمل على المستوى الدولى ولن تتحد الدول فى تعاون أساسى إلا إذا تعرضت بشكل مشترك للهجوم من الخارج ..
و فى الختام يقول الكاتب :
بما إننا لم نقر أي تغيير جوهري في طبيعة الإنسان خلال العصور التاريخية فيجب علينا محو كل التطورات التكنولوجية باعتبارها مجرد وسائل جديدة لتحقيق غايات قديمه( اقتناء السلع وسعى أحد الجنسين وراء الجنس الآخر والتغلب على المنافسة وخوض الحروب)... وإن أحد الاكتشافات المحبطه و المخيبة للآمال هو أن العلم محايد: سيقتل من أجلنا بقدر ما سيعالج .. وسيدمر من أجلنا بسهولة أكبر مما يمكن أن يبني.. فلقد انطوى تقدمنا فى العلم والتقنيات على بعض من صبغة الشر مع الخير ..
و قد نرى أن القدماء يظفرون بالجائزة فى المناظرة بين القديم و الحديث، ولكن يجب علينا أن نضع فى الحسبان ما تم القضاء عليه فى الدول الحديثة من أمراض وأوبئة ومجاعات و خرافات و .... و ما حصلنا عليه من رفاهية وراحة وتعليم و ... فالوضع ليس بالسوء الذى نظنه !
عِلمنا عن الأحداث الماضية دائماً ناقص وغير دقيق في أغلب الحالات.. ومشوش بالأدلة المتضاربة والمؤرخين المتحيزين، وربما يكون مشوهاً أيضاً بنحيازاتنا وتعصباتنا الدينية والوطنية..
من خلال هذا الكتاب يتساءل الكاتب عما يمكن للتاريخ أن يعرضه لنا عن طبيعة البشر وسلوكهم وآفاق مستقبلهم وذلك تحت عدة عناوين منها:
♡ التاريخ والأرض
(التاريخ خاضع للجيولوجيا)، فقد تُدفن حضارات تحت الرمال فقط لعدم هطول أمطار كافية كما حدث في وسط آسيا أو تنغمر وسط الغابات إذا هطلت أمطار غزيرة كما حدث في وسط أمريكا ..ولكن خارطة الحضارة تتغير الآن ويضعف تأثير العوامل الجغرافية كلما تطورت التكنولوجيا ..و يرى الكاتب أن "وحده خيال القادة ومبادراتهم والجهد الدؤوب الذي يبذله اتباعهم هي العوامل الوحيده القادرة على إقامة حضارة في مواجهة الآلاف من العوامل والمصاعب الطبيعية والبشرية .. فالبشر لا الأرض هم الذين يخلقون الحضارة
♡ التاريخ والبيولوجيا
يعلمنا التاريخ ثلاث دروس بيولوجية هى:
▪︎الدرس البيولوجي الأول: ( أن الحياة منافسة) ..
فنحن خاضعون لعملية التطور .. خاضعون لصراع من أجل البقاء ولصلاحية قانون البقاء للأصلح .
▪︎الدرس البيولوجي الثاني: ( أن الحياة انتقاء) ..
فبعض الكائنات تنجح وبعضها يفشل فى الصراع من أجل البقاء، فنحن جميعاً لا نولد أحراراً ولا متساويين .. نحن محكومون بموروثنا الجسدي والنفسي ومحكومون بعادات وتقاليد جماعتنا ... متفاوتون بشدة في ما وهبنا من صحة وقوة جسدية ومن قدراتنا الذهنية وصفاتنا الشخصية وليس التفاوت طبيعياً وفطرياً فحسب بل إنه ينمو مع زيادة تعقيد الحضارات.. فالطبيعة تسخر من اجتماع الحرية والمساواة لأن الحرية والمساواة حتماً ودائماً عدوان لدودان متى عم أحدهما انحصر الآخر ..
اترك الناس أحرارا و ستتضاعف تفاوتاتهم الطبيعية ولتحقيق السيطرة على نمو التفاوت بين الأفراد يجب التضحية بالحرية.
▪︎الدرس البيولوجي الثالث: (أن الحياة يجب أن تتكاثر) فالطبيعة لا تعبأ بالكائنات التى لا يمكنها أن تتكاثر بوفرة... فمعدلات الولادة يمكنها أن تفعل ما تفعله الحروب من تحديد مصير الديانات والمعتقدات
♡ التاريخ والعرق
فند الكاتب الإدعاء بأن (الجنس الآري بطبيعته متفوق على باقي الأجناس) قائلاً:
إن دور العرق في التاريخ دور تمهيدي أكثر من كونه دوراً خلاقاً .. وأن دراسة التاريخ تعلمنا أن الحضارة منتج يحتاج إلى تعاون الجميع وأن كل الناس تقريباً قد أسهموا في تكوينه.
♡ الشخصيات والتاريخ
لا تُبني المجتمعات على الفضائل والمثل العليا، ولكن تُبني على طباع البشر ..فالمحافظ الذي يقاوم التغيير مهم للمجتمع مثله مثل الراديكالي الذي يسعى لتغييره، بل قد يكون أكثر أهمية منه.. كما تكون الجذور أهم للشجرة وأكثر حيوية من الجذوع فمن الجيد أن تسمع الآراء الجديدة حتى تأخذ الأفكار القليلة منها القابلة للتنفيذ والاستخدام، ومن الجيد أيضاً أن تتعرض هذه الأفكار الجديدة لطواحين الرفض والاعتراض والمقاومة فهذه العوامل تقف بمثابة إختبار حراري للأفكار قبل أن يُسمح لها أن تدخل على العرق البشري، فمن المفيد والجيد أن يقاوم الكبار الصغار وأن يندفع الجيل الأصغر في وجه الجيل الأكبر منها، فبين هذا الشد والجذب تخرج قوه خلاقة جاذبة .
♡ الأخلاق والتاريخ
يجب علينا أن نتذكر أن التاريخ الذي نكتبه مختلف إلى حد كبير عن التاريخ الذي نعيشه، فالمؤرخون يكتبون الأحداث الاستثنائيه لأنها مثيرة.. لأنها استثنائية!.. و يؤكد لنا التاريخ أن الحضارات تضمحل في العادة بعد أن يبدأ الاضمحلال الأخلاقي .
♡ الدين والتاريخ
التعنت الدينى وإنكار الدين كلية يتبادلان الأماكن في تفاعل مشترك دائم بينهما على مدار التاريخ.. فعلى العموم يحكم الدين والتعنت عندما تكون سلطة القانون والدولة ضعيفة ولا تستطيع أن تتحمل عبء تماسك المجتمع وترابطه.. وينتشر التشكيك والإلحاد في الفترات التي يكون فيها سيادة القانون وقوة الحكومة تسمحان بتهميش دور الدين والعائلة والقيم الأخلاقية دون أن يهدد ذلك استقرار وثبات المجتمع والدولة .. ويرى الكاتب أن الدين ضروري لحفظ الأخلاق، وأن الاخلاق الفطرية وحدها دون وازع ديني أضعف من أن تقاوم
الوحشية التي تتربص بالحضارة وتظهر في أحلامنا وجرائمنا و حروبنا..
♡ الاقتصاد والتاريخ
تجمُّع الثروات طبيعي وحتمى في أي مجتمع، ويتم كسره من فتره إلى أخرى بإعاده التوزيع الجزئي للثروة سواء كان في إطار سلمى أو عنيف.
♡ نظم الحكم والتاريخ
(أول شروط الحرية هو حدودها ...اجعلها بلا حدود وستغرق في الفوضى) ...
لذا فالوظيفة الأساسية لنظام الحكم هى أن يحافظ على النظام ..ويذكر الكاتب أن (الملكية هي أكثر صورة طبيعية للحكم فهي تحاكى في سلطتها على المجموعة سلطة الأب على الأسرة، ولو أننا سنحكم في هذا الأمر بطول المدة التي حافظت عليها كل صورة للحكم ومدى انتشارها فسنحكم مره أخرى للملكية... فالديمقراطية لم تكن إلا فترات إعياء بالمقارنة بها) .
♡ التاريخ والحرب
الحرب ثابت من ثوابت التاريخ ..و أسباب الحرب هي نفسها أسباب التنافس بين الأفراد : نزعة التملك وحب القتال والكبرياء والرغبة في الطعام وامتلاك الأراضي والمواد الخام والوقود والسيطرة والسيادة .
فالإنسان طبيعته "تنافسية" و دُوَّلة لا بد أن تكون مثله .. ففواصل السلام السائد هذة غير طبيعية واستثنائية وستنتهى قريباً بتغييرات فى توزيع القوة العسكرية، وأن الانتخاب الطبيعي الآن يعمل على المستوى الدولى ولن تتحد الدول فى تعاون أساسى إلا إذا تعرضت بشكل مشترك للهجوم من الخارج ..
و فى الختام يقول الكاتب :
بما إننا لم نقر أي تغيير جوهري في طبيعة الإنسان خلال العصور التاريخية فيجب علينا محو كل التطورات التكنولوجية باعتبارها مجرد وسائل جديدة لتحقيق غايات قديمه( اقتناء السلع وسعى أحد الجنسين وراء الجنس الآخر والتغلب على المنافسة وخوض الحروب)... وإن أحد الاكتشافات المحبطه و المخيبة للآمال هو أن العلم محايد: سيقتل من أجلنا بقدر ما سيعالج .. وسيدمر من أجلنا بسهولة أكبر مما يمكن أن يبني.. فلقد انطوى تقدمنا فى العلم والتقنيات على بعض من صبغة الشر مع الخير ..
و قد نرى أن القدماء يظفرون بالجائزة فى المناظرة بين القديم و الحديث، ولكن يجب علينا أن نضع فى الحسبان ما تم القضاء عليه فى الدول الحديثة من أمراض وأوبئة ومجاعات و خرافات و .... و ما حصلنا عليه من رفاهية وراحة وتعليم و ... فالوضع ليس بالسوء الذى نظنه !
Read
October 21, 2024This is a very remarkable book. Will Durant, an American philosopher and historian, together with his wife Ariel wrote a world history in 11 volumes, published between 1935 and 1975. This booklet is an attempt to summarize what they learned from this experience.
In the introduction Durant warns that it is a very subjective view, and above all departing from the doubt whether we really can learn something from history: "only a fool would try to compress a hundred centuries into a hundred pages of hazardous conclusions. We proceed. ". This laconic way of writing is very typical of this work. The Durants, despite their doubts, do not hesitate to posit some very confident assertions, especially in his first chapter: "Life is selection. We are all born unfree and UNEQUAL"/" Heaven and utopia are buckets in a well: when one goes down the other goes up! When religion declines Communism grows". These are just a few examples, but they immediately make clear that the Durants also are children of their time: in many instances they state that the world in the year 1968 clearly is in moral decline (homosexuality is explicitly mentioned as an example), that the degradation of authority has become overpowering and that modern art is a total aberration. All very conservative-reactionary, indeed. But in other places they are very cautious and nuanced: they're not sure if war is always justified, or whether religion plays a useful role in society, etc.
In short, the Durants can not be pinned down to just one stance. They have a complex, quirky look on history, with sometimes really interesting views. For example, according to them, progress is not really measurable, because depending on what criterion or angle you choose. But progress lies for them in that you can build on previous generations and civilizations, and in that respect we are better off than ever. All in all, an interesting booklet, but you have to take into account the personal view of the authors.
(rating 2.5 stars)
In the introduction Durant warns that it is a very subjective view, and above all departing from the doubt whether we really can learn something from history: "only a fool would try to compress a hundred centuries into a hundred pages of hazardous conclusions. We proceed. ". This laconic way of writing is very typical of this work. The Durants, despite their doubts, do not hesitate to posit some very confident assertions, especially in his first chapter: "Life is selection. We are all born unfree and UNEQUAL"/" Heaven and utopia are buckets in a well: when one goes down the other goes up! When religion declines Communism grows". These are just a few examples, but they immediately make clear that the Durants also are children of their time: in many instances they state that the world in the year 1968 clearly is in moral decline (homosexuality is explicitly mentioned as an example), that the degradation of authority has become overpowering and that modern art is a total aberration. All very conservative-reactionary, indeed. But in other places they are very cautious and nuanced: they're not sure if war is always justified, or whether religion plays a useful role in society, etc.
In short, the Durants can not be pinned down to just one stance. They have a complex, quirky look on history, with sometimes really interesting views. For example, according to them, progress is not really measurable, because depending on what criterion or angle you choose. But progress lies for them in that you can build on previous generations and civilizations, and in that respect we are better off than ever. All in all, an interesting booklet, but you have to take into account the personal view of the authors.
(rating 2.5 stars)
January 23, 2025
January 2025 UPDATE:
Sometimes I feel like an old man yelling at the clouds (sigh):
The lessons of history summarized here include that a wide discrepancy in wealth distribution within a society results in perceptions of injustice, a breakdown of social order, generalized chaos and sometimes war. The combination of capitalism and liberal democracy generates increasing levels of income and wealth disparity until, if something is not done to rebalance the system (e.g., progressive taxes or other redistributive actions), extremist politics and extremist government inevitably result.
My fellow Americans, take due note! (Republicans, you need to tax more and invest more public money in the people; Democrats, you need to get back to your original game of standing up for the little guy, and stop cozying up to big business and identity politics). If we don’t get this right, there is only bad news for the coming years in America, and, unfortunately, by the infernal bonds of trade and communication (and osmosis), almost everywhere else.
Hello? Is this thing even on?
************
Original review:
If you don’t want to slog through the 11 volume tome of western history (from ancient Greece through Napoleon) by Will and Ariel Durant, you might pick up this slim brief, which in summary form addresses all of the lessons to be gleaned from those few thousand years of human struggle and folly. From all possible forms of government (i.e., that have ever been tried) through all possible forms of economy, everything is surveyed, weighed and general conclusions formed. There are some startling trends that (maddeningly) repeat.
I didn’t get much from the first three chapters on geology, biology and race (and, in each case, history) but the middle three chapters on character, morals and religion (and, of course, history) were keenly observed. The next three chapters, on economics, socialism and government, were essentially three versions of the same analysis; i.e., since economics and government are intertwined, each discussion includes both. The conclusions here were, in general, that the combination of capitalism and liberal democracy generates increasing levels of income and wealth disparity until, if something is not done to rebalance the system (e.g., progressive taxes), extreme (!) forms of politics/government inevitably result.
My fellow Americans, take due note! (Republicans, you need to tax more and invest more public money in the people; Democrats, you need to get back to your original game of standing up for the little guy, and stop cozying up to big business and identity politics). If we don’t get this right, there is only bad news for the coming years in America, and, unfortunately, by the infernal bonds of trade and communication (and osmosis), almost everywhere else.
So overall, the conclusion is that the immediate outlook is rather bleak, and even the concept of progress does not get much traction when looked at through the historian’s long, long lens. However, just when I was about to fall into my own slough of despair, there was this lovely concluding note, which was both unexpected and pleasantly gratifying:
“The historian will not mourn because he can see no meaning in human existence except that which man puts into it; let it be our pride that we ourselves may put meaning into our lives, and sometimes a significance that transcends death. If a man is fortunate he will, before he dies, gather up as much as he can of his civilized heritage and transmit it to his children. And to his final breath he will be grateful for this inexhaustible legacy, knowing that it is our nourishing mother and our lasting life.” (Italics added)
Thanks, Will and Ariel. May you rest in peace.
Sometimes I feel like an old man yelling at the clouds (sigh):
The lessons of history summarized here include that a wide discrepancy in wealth distribution within a society results in perceptions of injustice, a breakdown of social order, generalized chaos and sometimes war. The combination of capitalism and liberal democracy generates increasing levels of income and wealth disparity until, if something is not done to rebalance the system (e.g., progressive taxes or other redistributive actions), extremist politics and extremist government inevitably result.
My fellow Americans, take due note! (Republicans, you need to tax more and invest more public money in the people; Democrats, you need to get back to your original game of standing up for the little guy, and stop cozying up to big business and identity politics). If we don’t get this right, there is only bad news for the coming years in America, and, unfortunately, by the infernal bonds of trade and communication (and osmosis), almost everywhere else.
Hello? Is this thing even on?
************
Original review:
If you don’t want to slog through the 11 volume tome of western history (from ancient Greece through Napoleon) by Will and Ariel Durant, you might pick up this slim brief, which in summary form addresses all of the lessons to be gleaned from those few thousand years of human struggle and folly. From all possible forms of government (i.e., that have ever been tried) through all possible forms of economy, everything is surveyed, weighed and general conclusions formed. There are some startling trends that (maddeningly) repeat.
I didn’t get much from the first three chapters on geology, biology and race (and, in each case, history) but the middle three chapters on character, morals and religion (and, of course, history) were keenly observed. The next three chapters, on economics, socialism and government, were essentially three versions of the same analysis; i.e., since economics and government are intertwined, each discussion includes both. The conclusions here were, in general, that the combination of capitalism and liberal democracy generates increasing levels of income and wealth disparity until, if something is not done to rebalance the system (e.g., progressive taxes), extreme (!) forms of politics/government inevitably result.
My fellow Americans, take due note! (Republicans, you need to tax more and invest more public money in the people; Democrats, you need to get back to your original game of standing up for the little guy, and stop cozying up to big business and identity politics). If we don’t get this right, there is only bad news for the coming years in America, and, unfortunately, by the infernal bonds of trade and communication (and osmosis), almost everywhere else.
So overall, the conclusion is that the immediate outlook is rather bleak, and even the concept of progress does not get much traction when looked at through the historian’s long, long lens. However, just when I was about to fall into my own slough of despair, there was this lovely concluding note, which was both unexpected and pleasantly gratifying:
“The historian will not mourn because he can see no meaning in human existence except that which man puts into it; let it be our pride that we ourselves may put meaning into our lives, and sometimes a significance that transcends death. If a man is fortunate he will, before he dies, gather up as much as he can of his civilized heritage and transmit it to his children. And to his final breath he will be grateful for this inexhaustible legacy, knowing that it is our nourishing mother and our lasting life.” (Italics added)
Thanks, Will and Ariel. May you rest in peace.
May 17, 2020
O carte cum ar spune marele Gică Hagi așa și așa bună, de la doi oameni care au și ei un Pulitzer în sacoșă. O carte despre istoria care se repetă, dar doar într-un mod general. În sensul că da, civilizațiile se nasc, cresc și apoi apun, dispar, dar nu fac ca noi, ca românii, ci transmit mai departe experiența lor, cunoștințele, îmbogățindu-i astfel pe cei care vin din urmă. O concluzie a autorilor care nu îmi place deloc ar fi aceea că pacea e o stare nenaturală a omenirii. Și că suntem făcuți pentru a concura unii cu alții: pentru mâncare, pentru pământ, pentru adăpost și așa mai departe. Și de-aia ne-am adunat în triburi și apoi în state. Și că putem să ieșim din starea asta de război doar dacă ne vom trezi în fața unui inamic comun, care să ne facă să ne unim. Cum este acest coronavirus, care, iată, reușește să ne aducă împreună, chiar dacă ne ține izolați unii de alții.
Dar câteva idei foarte mișto sunt de găsit în cartea asta: de pildă, că democrația este cea mai bună formă de guvernământ, dar e fragilă și cere o populație educată. Sau că socialismul poate funcționa dacă este împerecheat cu capitalismul. Ori că e cum nu se poate mai naturală concentrarea bogăției în mâinile câtorva, de aceea e nevoie de intervenția statelor pentru o justă redistribuire. A, și faptul că valorile etice sunt un produs al condițiilor istorice și se schimbă în timp. Că de-aia nu mai e ok acum să-i dai unei femei cu bâta în cap și s-o duci la tine în peșteră, unde să-ți faci treaba cu ea. Deși unii mai încearcă.
Și sunt multe exemple faine din istorie în carte. Cum ziceam, așa și așa bună. Spre foarte bună.
Dar câteva idei foarte mișto sunt de găsit în cartea asta: de pildă, că democrația este cea mai bună formă de guvernământ, dar e fragilă și cere o populație educată. Sau că socialismul poate funcționa dacă este împerecheat cu capitalismul. Ori că e cum nu se poate mai naturală concentrarea bogăției în mâinile câtorva, de aceea e nevoie de intervenția statelor pentru o justă redistribuire. A, și faptul că valorile etice sunt un produs al condițiilor istorice și se schimbă în timp. Că de-aia nu mai e ok acum să-i dai unei femei cu bâta în cap și s-o duci la tine în peșteră, unde să-ți faci treaba cu ea. Deși unii mai încearcă.
Și sunt multe exemple faine din istorie în carte. Cum ziceam, așa și așa bună. Spre foarte bună.
April 29, 2016
با ارفاق سه ستاره
ویل دورانت در این کتاب نظراتش رو صادقانه و بدون پیچیدگی در مورد مضامین مختلف بیان کرده. اما اون چیزی که حداقل برای من در این کتاب جالب تر بود اشارات تاریخیشه. طبیعتا کسی که از حرف های تاریخی ویل دورانت در این کتاب مطلع باشه، کتاب چیز خاصی نداره سوای همون جامعیت ویل دورانتی و قضاوت تقریبا عادلانه - اینکه سعی می کنه دو طرف قضیه رو باز کنه. ولی اصلا نباید انتظار یه آدم عمیق و فلسفی رو ازش داشت. به هر حال همینکه ذهن آدم با بعضی پرسش ها روبرو بشه خودش یه مزیته
دو فصل "سوسیالیسم و تاریخ" و "نژاد و تاریخ" برای من از نظر اطلاعات تاریخیش جالب تر بود
حاشیه: مضمون « بی عدالتی والا* » ی کالون مفهوم جالبی بود کلا
حاشیه ی دو: جفا است اگه همه جا صرفا بگم ویل دورانت، و از آریل حرفی نزنم. همه ی ویل ها رو همراه آریل لحاظ کنید
* Sublime Injustice
May 26, 2016
Brilliant! The Durant's offer a bird's-eye view of human civilization and distill for us the principles and common threads that bind different peoples separated chronologically by thousands of years yet whom differ little to none in the passions and desires that motivate them. I can't recall reading any other book that had such a low length-to-substance ratio. It weighs in at only around 120 pages, but nearly every sentence seems pregnant with deep insights and wisdom that is as relevant today as it was millennia ago. I believe that anyone with a high school education and an open mind will reap tremendous wisdom from their words, though the more preliminary knowledge of history and the sciences one possesses, the more they will benefit from it.
March 26, 2025
کتاب خواسته تو سیزده فصل کل نکات مهم تاریخ همراه با سوالاتی که مطرحه یا بهتر بگم باید مطرح باشه هنگام خوندن تاریخ رو بگه.
به عبارتی خیلی قشنگ گرفته تاریخ رو خلاصه کرده و نکات مهم و تاثیرات رو بیان کرده. حتی اون وسط روایاتی هم جا داده بودند. واقعا کتاب کم حجم خوبی بود که محتوای بسیار زیادی رو تو خودش جا داده بود. اما نکته اش اینه چون سوال جوابی بودن یکم نظراتش ممکن بود بایاس دار باشه اما برای مشتاق کردن جهت خوندن متن اصلی بهترین گزینه بود که ما هم قرار بود قبل از خوندن تاریخ تمدن این رو بخونیم
بجز فصل اولش باقی فصل ها رو از صوتی گوش دادم. دید کلی اولیه خوبی میده. مدل ترجمه کتاب متنی ای که داشتم رو بیشتر دوست داشتم انتخاب لغات و عباراتش قشنگتر بود؛ اما صوتیش به جهت دسترسی راحت تر بود.
فروردین ۱۴۰۴
به عبارتی خیلی قشنگ گرفته تاریخ رو خلاصه کرده و نکات مهم و تاثیرات رو بیان کرده. حتی اون وسط روایاتی هم جا داده بودند. واقعا کتاب کم حجم خوبی بود که محتوای بسیار زیادی رو تو خودش جا داده بود. اما نکته اش اینه چون سوال جوابی بودن یکم نظراتش ممکن بود بایاس دار باشه اما برای مشتاق کردن جهت خوندن متن اصلی بهترین گزینه بود که ما هم قرار بود قبل از خوندن تاریخ تمدن این رو بخونیم
بجز فصل اولش باقی فصل ها رو از صوتی گوش دادم. دید کلی اولیه خوبی میده. مدل ترجمه کتاب متنی ای که داشتم رو بیشتر دوست داشتم انتخاب لغات و عباراتش قشنگتر بود؛ اما صوتیش به جهت دسترسی راحت تر بود.
فروردین ۱۴۰۴
March 4, 2020
من فترة كنت وضعته على القائمة لكن لفكرتي عنه من كونه عمل متخصص وصعب وسيحتاج وقتاً للقراءة وتركيز؛ قررت تأجيله، بشكل ما حدث قبل أيام أن اقترح بعض الأصدقاء أن نبدأ قراءة جماعية نناقش بعدها ما نقرأ فاقترعنا وكانت نتيجة القرعة هذا الكتاب، لتنقله من قائمة الانتظار الأبدية إلى القراءة الفعلية..
بدأ الكتاب بتقديم خفيف جداً وعام ما شكل عامل جذب ، ثم بدأ يتسلسل في طروحاته، وهو عبارة عن مجموعة مقالات أو قراءات تربط التاريخ بالعديد من المفاهيم الأساسية كالدين والاقتصاد والأخلاق والسياسة والعلم وغيرها، كلها مقدمة في إطار تاريخي أشبه بمنحنى ممثل لوجودها من خلال نماذج عملية من مختلف الأزمنة والأماكن.. لن يسعني تصنيفه -إضافة لفشلي الشخصي في موضوع التصنيف- لتشعبه وشموليته.. فهو اعتمد على وضع النظرية بشكل عام من ثم التدليل عليها بأمثلة من الواقع التاريخي وأحياناً الحديث بالشكل الذي يخدم الطرح الأساسي ويوضحه، واتساع نطاق المواضيع المطروحة يجعل حصره في مسمى واحد صعب.. فيه علم اجتماع وفلسفة وسياسة واقتصاد وتاريخ وكثير من المجالات المطروقة..
الغريب كان -بالنسبة لفكرتي المسبقة عنه- السخرية التي تطل أحياناً وإن كانت في كلمات بسيطة لكنها أضفت متعة وخفة على النص وخاصة في في الأجزاء التي اعتمد فيها أسلوب المقارنة..أيضاً الروابط التي استنتجتها بين الكثير من الأفكار المقدمة في الكتاب مع أخرى ألفتها في نصوص آخرين مثل فروم وباومان وساراماجو في كهفه كانت كما العادة مصدر جذب وإثارة للاهتمام..
أنا شخصياً مقتنعة أن جزءاً أساسياً من أفضلية وعظمة القراءة يكمن في المتعة، حتى في أكثر الكتب ثقلاً وتخصصاً، فالمتعة تكمن أحياناً في فكرة أو في أسلوب طرحها أو في أي شيء يمنح الكاتب القدرة على إدهاش قرائه، وهذا كتاب أدهشني واستمتعت به بأكثر مما توقعت بمراحل، حتى في أكثر أجزائه تعقيداً والتي أعدت قراءتها مرتين وثلاثة.. ويسعدني جداً أني خرجت منه بالكثير من الهوامش والخطوط والاقتباسات وعلامات التعجب والاستفهام، ولكل ذلك أو أكثر بفرح طفولي عظيم..
ممتنة للطف الترجمة وقدرتها على إيصال المحتوى بهذا القدر من السلاسة المحببة جداً جداً..
July 29, 2021
.
ويليام جيمس ديورانت لمن لا يعرفه هو فيلسوف ومؤرخ وكاتب أمريكي، اشتهر بكتابه «قصة الحضارة»، ومن المجلد الحادي عشر في كتاب«قصة الحضارة». انطلق ديورانت مع زوجته ارييل، بتدوين الملاحظات التي واكبت رحلة التوثيق تلك، فنتج عنها هذا الكتاب الذي بين أيدينا( دروس من التاريخ) والذي يقدم به ديورانت وزوجته أهم ما واكب تطور التاريخ في ٥٠٠٠ سنة.
قُسم الكتاب إلى إثنى عشر فصلا، تناولا الزوجان من خلالها تطورات حضارة الجنس البشري، والجغرافيا والحروب، والأوضاع السياسية والاجتماعية وتأثير هذا على النفس البشرية، والأعراق والشخصيات والأخلاق، كما تطرقا إلى الدين بفصلٍ خاص وقد كان هذا بالفعل أكثر الفصول تشويقًا ومتعة.
هذا الكتاب مختلف كونه لا يتبنى فكرة واحدة كما اعتدنا على كتب التاريخ أن تفعل، لكنه من أروع الكتب التي قرأتها على الإطلاق نظرًا لتعدد الأفكار والتي لا يجمعها سوى صفة البحث والتقصي الموجودة لدى ديورانت.
ماذا بعد القراءة؟
على مستوى شخصي تعتبر قراءة التاريخ مرهقة لي،ولا أجد لنفسي ميلاً نحوها ذلك لأني مؤمنة -بسبب كل ما نراه اليوم من تشويه للحقائق- باحتمالية أن يكون جزءا كبير من التاريخ الذي نعرفه ضرب من الوهم والإدعاء.
ثامن أفضل كتاب في قائمة الـtop 10 للكتب التي قرأتها من أصل 1257 ولله الحمد.
#أبجدية_فرح 5/5 🌷📚
#candleflame23bookreviews
#دروس_من_التاريخ #ويليام_جيمس_ديورانت
#ستوري_تيل
[image error]
December 25, 2014
كتاب جميل وبسيط .. وصغير!
وربما أن صِغَر حجمه هو ما أضفى عليه جمالاً زائداً :)
ويل ديورانت وزوجته آرييل هما، بلا شك، من العقول الضخمة التي لا يملك الواحد منا إلا أن يحترمها ويجلّها – وإن اختلف معها في مواضع يسيرة.
لست هنا في معرض تقييم للكتاب .. فهو باختصار كتاب ممتع إلى حد ما (لا يخلو من الملل والرتابة ..!!) وهو استخلاص للدروس والعِبر من رائعة ديورانت الشهيرة "قصّة الحضارة" – التي أتمنى أن أقرأها خلال السنة القادمة 2015 :)
هنا سأورد بعض ما أعجبني من اقتباسات تستحق الذكر:
١] إن العلم محايد. فهو مستعد للقتل كما هو مستعد للشفاء. وهو مستعد للهدم أكثر من استعداده للبناء. وفي بعض الأحيان أُحِسّ أن أسلافنا في العصور الوسطى وعصر النهضة، عندما اهتمّوا بالأدب والفن والأسطورة أكثر من العلم والقوة، كانوا أحكم منّا. نحن الذين اهتممنا بالآليات على حساب الأهداف والغايات.
٢] وليست الثورة الحقيقية الوحيدة الا تنوير العقل وتحسين الشخصية، وليس التحرير الحقيقي الوحيد الا تحرير الفرد، وليس الثوريون الحقيقيون إلا الفلاسفة والقديسيين.
٣] ومعظم التاريخ ظن وتخمين والبقية الباقية تحامل وهوى
٤] ولا يمكن لإنسان واحد مهما كان عبقرياً او عالماً ان يصل في حياته الى درجة اكتمال الفهم التي تتيح له الحكم المضمون على عادات المجتمع ومؤسساته ورفضها لان هذه العادات والمؤسسات تمثل حكمة الاجيال بعد قرون من التجريب في معمل التاريخ.
٥] وقد تداوي الاباحية الجنسية نفسها من خلال افراطها ذاته ، وقد يعيش اطفالنا الذين تحرروا من المراسي حتى يروا سيادة النظام والتواضع ، فارتداء الملابس سيكون اكثر اغراءاً من العري.
٦] وان اول شرط من شروط الحرية هو تقييدها ، ولو جعلناها مطلقة لماتت من الفوضى
٧] ولا شك ان الدكتاتورية تنشأ من الديموقراطية ، كما ان اخطر انواع الطغيان والعبودية ينشأ من اشد اشكال الحرية تطرفاً
Displaying 1 - 30 of 1,829 reviews